Uchwała KK nr 26/23 ws. ustalenia wysokości miesięcznych wynagrodzeń etatowych pracowników Komisji Krajowej i Krajowej Komisji Rewizyjnej pochodzących z wyboru

§1

            Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na podstawie § 7 ust.1 i 2 Uchwały Nr 5 XIX KZD ws. działalności finansowej Związku (z późn. zm.) ustala wysokość miesięcznych wynagrodzeń przysługujących w pełnym wymiarze czasu pracy:

  1. Przewodniczącemu Komisji Krajowej – 2,9-krotne przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw z poprzedniego kwartału, włącznie z wypłatami z zysku ogłaszane przez Prezesa GUS w Dzienniku Urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej „Monitor Polski”;
  2. Zastępcy Przewodniczącego Komisji Krajowej – 0,9-krotnego wynagrodzenia Przewodniczącego Komisji Krajowej;
  3. Przewodniczącemu Krajowej Komisji Rewizyjnej oraz pozostałym członkom Prezydium Komisji Krajowej – 0,8-krotnego wynagrodzenia Przewodniczącego Komisji Krajowej.

§2

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” upoważnia Prezydium Komisji Krajowej do ustalenia wysokości miesięcznego wynagrodzenia pozostałych członków Krajowej Komisji Rewizyjnej w przypadku ich zatrudnienia.

§3

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Jednocześnie traci moc Uchwała KK 23/10.

Stanowisko KK nr 8/23 ws. przywrócenia uprawnień emerytalnych dla byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża stanowczy sprzeciw wobec planów przywrócenia uprawnień emerytalnych z lat PRL dla byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, które są jednym z punktów umowy koalicyjnej KO, Polski 2050, PSL i Nowej Lewicy.

NSZZ „Solidarność”, który wywalczył Polsce niepodległość przypomina, że funkcjonariusze PRL-owskich służb, w tym ci siejący terror i dopuszczający się zbrodni na narodzie polskim, nie zostali pozbawieni uprawnień emerytalnych, a jedynie przywilejów przyznanych przez komunistyczny reżim. Odebranie tych przywilejów było aktem sprawiedliwości przede wszystkim wobec ofiar tych ludzi, jak również wobec całego społeczeństwa, które uczciwie pracując takich dodatków nie otrzymywało.

Przypominamy również, szczególnie tym posłom, którzy należą, lub należeli kiedyś do „Solidarności”, że głosowanie za przywróceniem przywilejów emerytalnych funkcjonariuszom komunistycznego reżimu byłoby jednoznaczne z odebraniem sobie prawa do powoływania się na etos „Solidarności” w swoim życiorysie.

Stanowisko KK nr 7/23 ws. planów likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” stanowczo sprzeciwia się planom likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej, stanowiącym jeden z punktów umowy koalicyjnej KO, Polski 2050, PSL i Nowej Lewicy.

Powstanie z inicjatywy NSZZ “Solidarność” IPN, jest jednym z najważniejszych osiągnięć wolnej i suwerennej Polski w zakresie przywracania prawdziwej historii najnowszej, budowania świadomości społeczeństwa czym był PRL i funkcjonujący w jego strukturach aparat represji oraz narzędzie do oczyszczania życia publicznego z tajnych współpracowników tego reżimu. Ostatni przykład Andrzeja Malinowskiego, prezydenta Pracodawców RP jest tutaj wymownym przykładem. Co znamienne IPN wbrew krytyce z końca lat 90-tych nie stał się narzędziem walki politycznej i politycznego linczu. Wręcz przeciwnie.

IPN przez blisko ćwierćwiecze swojej działalności udowodnił, że jest instytucją rzetelną, merytoryczną i roztropną, a jego decyzje, opinie i wnioski mają gruntowną podstawę naukową i procesową. Dowodem tego jest ogromny dorobek wydawniczy, dokumentacyjny i procesowy. Szczególnym przykładem potwierdzającym wyjątkowość tej działalności, są prowadzone w ostatnich latach prace ekshumacyjne ofiar komunistycznego terroru z lat 40 i 50 ubiegłego wieku.

Polska nie może sobie pozwolić na niszczenie tego dorobku i pozbawianie przyszłych pokoleń narzędzia przywracania prawdy w życiu publicznym jakim jest Instytut Pamięci Narodowej.

Apel KK nr 2/23 ws. pilnego przeprowadzenia pierwszego czytania obywatelskiego projektu ustawy o emeryturach stażowych

Komisja Krajowa Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” zwraca się z apelem do Pana Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej Szymona Hołowni o pilne przeprowadzenie pierwszego czytania obywatelskiego projektu projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz o zmianie niektórych ustaw (druk nr 1692), czyli ustawy o tzw. emeryturach stażowych.

Projekt ten, pod którym NSZZ „Solidarność” zebrał kilkaset tysięcy podpisów miał już swoje pierwsze czytanie 14 grudnia 2021 roku, czyli w poprzedniej kadencji i głosowały za jego dalszym procedowaniem niemal wszystkie opcje polityczne. Niestety od tego czasu akt ten zalega w sejmowej komisji polityki społecznej i rodziny, a prace nad nim zostały zamrożone.

Ponieważ zgodnie z prawem ustawodawcze wnioski obywatelskie muszą być kontynuowane i mając na względzie podnoszone przez wszystkie opcje – w tym Pańską – deklaracje wprowadzenia tzw. emerytur stażowych, apelujemy o pilne przeprowadzenie ponownego pierwszego czytania i rozpoczęcie prac nad wprowadzeniem tego rozwiązania.

Decyzja Prezydium KK nr 148/23 ws. wykreślenia MKK PKP S.A. z Krajowego Rejestru Międzyzakładowych Komisji Koordynacyjnych

W związku z utworzeniem przez jednostki organizacyjne wchodzące w skład MKK PKP S.A. Organizacji Międzyzakładowej PKP S.A. Prezydium Komisji Krajowej, działając na mocy Uchwały KK nr 29/04, skreśla z Krajowego Rejestru Międzyzakładowych Komisji Koordynacyjnych prowadzonego przez Komisję Krajową NSZZ „Solidarność” Międzyzakładową Komisję Koordynacyjną NSZZ „Solidarność” PKP S.A. zarejestrowaną ww. Rejestrze pod numerem 78.

Decyzja Prezydium KK nr 147/23 ws. opinii o projekcie MFiPR zmienionych Wytycznych dotyczących realizacji projektów z udziałem środków EFS Plus w regionalnych programach na lata 2021-2027

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do projektu Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej zmienionych Wytycznych dotyczących realizacji projektów z udziałem środków EFS Plus w regionalnych programach na lata 2021-2027:

Opiniowany projekt dostosowuje wytyczne m.in. do zmian w ustawie o pomocy społecznej (Dz.U.2023.901). Dodaje się Załącznik nr 2 – wsparcie realizowane przy wykorzystaniu potencjału i zasobów DPS. Jednocześnie zgodnie z art. 54 ustawy o pomocy społecznej w domach pomocy społecznej umieszcza się osoby, które wymagają całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogące samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, którym nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. Zatem są to osoby, które co do zasady nie mogą być usamodzielnione, a działania, które podejmowane w ramach wytycznych, służyć mają i prowadzić do m.in. usamodzielnienia osób w różnych kryzysach. Szczególnie niefortunność tej zasady widać w pkt 2 f Załącznika (działania ukierunkowane na usamodzielnienie mieszkańców DPS). Umożliwienie zatem wyłącznie domom pomocy społecznej udziału w realizacji takich projektów wydaje się nieuzasadnione.

Należy zwrócić uwagę, że art. 53 ustawy o pomocy społecznej wymienia placówki opiekuńcze, których podopieczni opuszczając je mogą być kierowani do mieszkań treningowych lub wspomaganych, co ma ułatwić im integrację ze społeczeństwem i umożliwić usamodzielnienie. Dotyczy to osób pełnoletnich, które ze względu na trudną sytuację życiową, wiek, niepełnosprawność lub chorobę potrzebują wsparcia w codziennym funkcjonowaniu, ale nie wymagają usług w zakresie świadczonym przez jednostkę całodobowej opieki, a w szczególności osoby z zaburzeniami psychicznymi, osoby bezdomne, osoby opuszczające: pieczę zastępczą w rozumieniu przepisów o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, młodzieżowy ośrodek wychowawczy, okręgowy ośrodek wychowawczy, zakład poprawczy czy schronisko dla nieletnich, a także cudzoziemców, którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy, ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy.

Zdaniem Prezydium KK aby nie zawężać kręgu instytucji wsparcia mogących realizować projekty z EFS Plus mające na celu usamodzielnianie podopiecznych, jedynie do domów pomocy społecznej, których podopieczni rzadko mają możliwość usamodzielnienia, należy w Załączniku Nr 2 „DPS” zastąpić „opieką instytucjonalną”, która jest szerszym określeniem instytucji opiekuńczych, a wymieniona jest w słowniczku wytycznych. Zapis ten wydaje się bardziej właściwy i zasadny ze względu na założenia projektu, które mają polegać na usamodzielnianiu osób, które przebywają w opiece instytucjonalnej, a katalog instytucji zawartych w definicji opieka instytucjonalna jest zbieżny z art. 53 i 54 ustawy o pomocy społecznej.

Dodatkowo w pkt. 3) projektowanego Załącznika nr 2 wyklucza się finasowanie kosztów związanych z adaptacją i remontem budynków i pomieszczeń w budynkach, w których jest prowadzona długoterminowa opieka całodobowa. W opinii Prezydium KK takie ograniczenie jest niezasadne w świetle przepisów zawartych w ustawie o pomocy społecznej, które dopuszczają tworzenie nowych miejsc form opieki krótkoterminowej w domach pomocy społecznej świadczących całodobową opiekę długoterminową. Można założyć, że instytucje te funkcjonują w budynkach, które mają przestrzeń do rozbudowy, jednak nie dysponują odpowiednimi zasobami finansowymi. Ponadto, ograniczenie takie wyklucza projekty, w ramach których DPS przekształca się w instytucję opieki krótkoterminowej, co wymaga okresu przejściowego. Proponuje się zatem, aby odstąpić od takiego ograniczenia, pozostawiając zastrzeżenie, że finansowane działania nie mogą ograniczać liczby miejsc całodobowej opieki długoterminowej w danej jednostce opiekuńczej.