Miesiąc: maj 2021

Decyzja Prezydium KK nr 70/21 ws. Wieloletniego Planu Finansowego Państwa na lata 2021-2024

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia opinię do Wieloletniego Planu Finansowego Państwa na lata 2021-2024.

1. Trwająca drugi rok epidemia COVID-19 spowodowała poważne ograniczenia aktywności gospodarczej i będzie miała długookresowe konsekwencje dla gospodarki i rynku pracy pomimo skierowania przez instytucje rządowe i samorządowe wydatków na powstrzymanie jej skutków w 2020 r. w wysokości 103,2 mld zł. Realny PKB zmniejszył się w 2020 r. o 2,7%. Autorzy dokumentu wskazali na następujące wzrosty PKB: 3,8 % oraz 4,3 % odpowiednio w 2021 oraz 2022 roku. Natomiast inflacja prognozowana jest w wysokości 3,1 % w 2021 oraz 2,8 % w 2022 roku. Zgodnie z wiosennymi prognozami Komisja Europejska podwyższyła prognozę wzrostu PKB w 2021 r. z 3,1 % do 4 %, a w 2022 r. PKB wzrośnie o 5,4%. Prezydium KK zwraca uwagę, że prognoza dotycząca wzrostu inflacji szczególnie w roku 2021 jest niedoszacowana. 
2. Nie ulega wątpliwości, że poprawa dynamiki aktywności gospodarczej w 2022 r. wiąże się bezpośrednio z wykorzystaniem środków z unijnego Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRF). Prezydium KK NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia włączenie do WPFP informacji o wpływie Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększenia Odporności na gospodarkę.
3. Przedstawione wskaźniki dotyczące rynku pracy są możliwe do osiągnięcia. WPFP nie podejmuje jednak wątku konieczności zmiany systemowej na rynku pracy, która została wskazana w KPO, jak i w umowie partnerstwa. Czy należy to odczytywać, że w sytuacji problemów z wdrożeniem, w szczególności KPO, strona rządowa odstąpi od projektowanej reformy instytucji rynku pracy, która powinna wychodzić naprzeciw wyzwaniom ograniczającym trwałe bezrobocie, przekwalifikowaniu pracowników i przygotowaniem ich do odnalezienia się w warunkach „popandemicznych”. Związek zauważa, że  szczególnie istotne z jednej strony wobec wielu działań osłonowych wprowadzonych dla przedsiębiorców, a z drugiej –  negatywnych skutków, które dotknęły pracowników i ich rodziny w czasie pandemii (utarta pracy, skrócenie czasu pracy, ograniczenie wynagrodzeń) jest znalezienie rozwiązania, aby powroty do pracy w pełnym zakresie były możliwie najszybsze. Należy ciągle  mieć na uwadze, iż obecna wysokość zasiłków dla bezrobotnych w żadnym zakresie nie zabezpiecza podstawowych wydatków na życie. Nie ulega wątpliwości, że zasiłek nie powinien być narzędziem dezaktywizacji zawodowej, jednak należy istotnie podnieść jego wysokość. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” przypomina, że strona pracowników i strona pracodawców Rady Dialogu Społecznego zgodnie z Uchwałą nr 75 z dnia 27 lutego 2019 r. nadal wnioskuje o rozpoczęcie prac nad zmianą ustalania wysokości i zasad przyznawania zasiłków dla osób bezrobotnych.
4. Prezydium KK pozytywnie ocenia kontynuację działań w zakresie uszczelniania systemu podatkowego. Brak jest natomiast w Wieloletnim Planie Finansowym Państwa informacji dotyczących działań przewidywanych na 2022 rok oraz lata następne, w szczególności zmian w podatku dochodowym od osób fizycznych, prawnych oraz podatku od towarów i usług. Takie podejście znacznie utrudnia przygotowanie się do oceny projektu budżetu państwa na przyszły rok oraz dalsze lata, także w kontekście możliwych zmian ustawowych będących konsekwencją ogłoszenia programu Polski Ład. 
5. WPFP nie odnosi się w żaden sposób do konieczności zmian sposobu wynagradzania ani jego wzrostu w sferze finansów publicznych, pomimo podkreślenia  w dokumencie, że ważnym wymogiem dla zapewnienia nowoczesnego państwa jest sprawnie działająca administracja, rozumiana jako sieć instytucji powiązanych systemem informacyjnym państwa, realizująca ideę otwartej administracji publicznej, wspierająca obywateli i świadcząca wysokiej jakości usługi, z wykorzystaniem nowoczesnych technologii informacyjnych.
6. Nie kwestionując danych dotyczących wzrostu stopy oszczędności ludności spowodowanej z jednej strony ograniczeniem konsumpcji, a z drugiej obawą o dochody w przyszłych okresach, zwracamy uwagę, że ten trend nie będzie trwały, szczególnie wśród osób najmniej zarabiających. Dlatego oparcie wzrostu gospodarczego na konsumpcji prywatnej musi mieć silne podstawy we wzroście wynagrodzeń.
7. Poważne wątpliwości budzi prognoza wzrostu inwestycji, ponieważ autorzy WPFP nie wskazali nowych działań rządu nakierowanych na zwiększenie inwestycji, co może wynikać z niepewności co do ostatecznego kształtu wdrożenia Krajowego Planu Odbudowy.
8. Związek zaniepokojony jest wysokimi cenami energii w Polsce, a koszty energii są czynnikiem wpływającym w bardzo dużym stopniu na poziom inflacji. 
9. Zapowiedziana likwidacja OFE i przeniesienie odkładanych w nich składek do IKE lub na konto w ZUS, nadal nie została rozstrzygnięta. Środki gromadzone w OFE stanowią zabezpieczenie emerytalne gwarantowane wypłatą dożywotnią (po przekazywaniu ich do ZUS przez dziesięć lat przed ustawowym wiekiem uprawniającym do świadczenia emerytalnego), natomiast przeniesienie ich do IKE, będących w swej konstrukcji i założeniu III filarem systemu emerytalnego, nie gwarantuje już dożywotniego świadczenia. Należy pamiętać, że aktualny etap legislacyjny projektowanej reformy nie gwarantuje rozpoczęcia jej w 2022 roku, co oznacza, że planowane wpływy do FUS zakładane w WPFP w kolejnych latach nie mają gwarancji realizacji. Ponadto wobec planowanego w ogłoszonym w „Polskim Ładzie” zwolnienia świadczeń emerytalnych do kwoty 2500 zł z podatku dochodowego, pobieranie opłaty przekształceniowej od wszystkich udziałów w OFE przenoszonych do IKE będzie wyrazem dyskryminacji, biorąc pod uwagę, że opłata została ustalona na poziomie rzeczywistego podatku dochodowego, jaki byłby opłacony przez świadczeniobiorcę w momencie wypłaty emerytury. Taka świadomość może tym bardziej zniechęcić ubezpieczonych do przenoszenia udziałów do IKE co oznacza, że realizacja założeń dochodowych wynikających z projektu ustawy będzie jeszcze trudniejsza. 
10. WPFP nie wskazuje innych niż likwidacja OFE dodatkowych źródeł wpływów Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Tymczasem narastającym problemem jest szybko rosnąca liczba osób otrzymujących emeryturę niższą od minimalnej. Bardzo istotny wzrost liczby osób otrzymujących emerytury poniżej minimalnego poziomu nastąpił w 2017 r. – zwiększył się on wówczas z ok. 112,1 tys. w poprzednim okresie do ok. 208,9 tys. osób. W 2020 roku świadczenie poniżej minimalnego otrzymywało już ponad 333 tys. osób. Rząd kontynuuje politykę systematycznego podnoszenia minimalnej emerytury, jednakże główną przyczyną niskich emerytur jest niewystarczający staż składkowy spowodowany popularnością świadczenia pracy na podstawie nieoskładkowanych umów zleceń. Dlatego też konieczne są zmiany w systemie ubezpieczeń społecznych polegające na objęciu wszystkich dochodów składkami na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz likwidacji wszelkich odstępstw od nich.
11. NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że w 2021 roku przypada czas weryfikacji progów dochodowych uprawniających do świadczeń z pomocy społecznej oraz świadczeń rodzinnych ich wysokości. W tym roku kryteria dochodowe dla większości typów rodzin są niższe niż poziom minimum egzystencji dla tych rodzin wyliczany przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. Zatem podwyższenie progów jest nieuniknione, w obliczu konieczności ochrony osób najbardziej narażonych na skrajne ubóstwo, ale także wobec rodzin, które potrzebują szczególnego wsparcia. Wieloletni Plan nie odnosi się do tych potrzeb. 
12. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że w dokumencie nie przewiduje się środków na realizację wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. dotyczącego różnicowania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną. Należy przypomnieć, że jedni opiekunowie otrzymują świadczenie pielęgnacyjne w wysokości 1583 zł natomiast inni 620 zł specjalnego zasiłku opiekuńczego (opiekujący się osobami, które stały się niepełnosprawnymi po 18 roku życia). 2022 rok byłby 6 rokiem oczekiwania na naprawę niekonstytucyjnych przepisów prawnych. 
13. WPFP zawiera tabele długookresowej stabilności finansów publicznych, która została opublikowana w 2018 r. z zastrzeżeniem, że nie jest ona aktualna wobec spodziewanej publikacji KE w tym roku. Mając na uwadze czas pandemii i jego konsekwencje w postaci konieczności wzmocnienia tego sektora pod względem finansowym i organizacyjnym (wzmocnienie kadr oraz wzrost dostępności do świadczeń zdrowotnych, które zostały ograniczone ze względu na przeciwdziałanie COVID-19, finansowanie działań nakierowanych na bezpośrednie skutki zachorowań) komentarz, który znajduje się pod tabelą jest wysoce niewystarczający. Ponadto w zakresie funkcji 20 „Zdrowie” w WPFP określono jedynie przypisany cel: „zwiększenie bezpieczeństwa zdrowotnego społeczeństwa poprzez zapewnienie trwałego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej, ze szczególnym uwzględnieniem świadczeń ratujących życie” i wymieniono „działania zwiększające dostępność leczenia, tak aby każdy obywatel otrzymał pomoc medyczną w sposób szybki i pozwalający na utrzymanie obywateli w poczuciu bezpieczeństwa” w tym: 
a. „szczególne działania dotyczące zabezpieczenia zdrowia będą przeznaczone dla osób najczęściej korzystających z pomocy lekarskiej, a więc dla osób starszych m.in. poprzez kontynuację przyznanego świadczeniobiorcom po ukończeniu 75 roku życia uprawnienia do bezpłatnych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych W tym przypadku zamiast kwot do wydatkowania albo liczby osób objętych tym celem sformułowano miernik pn. „liczba przeprowadzonych postępowań rejestracyjnych w zakresie produktów leczniczych, wyrobów medycznych i produktów biobójczych (w szt.), których przewiduje się zrealizować 55.439 szt. w roku 2021, a w kolejnych latach 53.030 szt. (2022 r.), 52.810 szt. (2023 r.) oraz 52.910 szt. (2024 r.)”
b. w ww. funkcji jak zaznaczono: „Realizowane będą również działania w zakresie kształtowania zdrowego stylu życia poprzez profilaktykę oraz promocję zdrowia, a także edukację zdrowotną” – jednak nie dopasowano  miernika,
c. w tej funkcji określono miernik: „liczba świadczeniobiorców objętych koordynowaną opieką onkologiczną (w os.), która w okresie WPFP 2021-2024 wyniesie odpowiednio: 17.000 (2021 r.), 19.000 (2022 r.), 21.000 (2023 r.), 23.000(2024 r.)” – doprecyzowania wymaga jednak jakiego szczegółowego celu on dotyczy,
d. podobnie co do miernika: „liczba jednostek KKCz (Koncentratu Krwinek Czerwonych) wydanych do lecznictwa (w szt.), która: „będzie w latach 2021-2024 wynosiła 1.100.000 szt. w każdym roku” – wymaga doprecyzowania szczegółowego celu, którego dotyczy ten miernik.
14. W zakresie funkcji 18 i miernika powrotności do przestępstwa osób prawomocnie skazanych, który zakłada spadek z 22,5 % w 2021 r. do 21,7 % w 2024 r. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że służba więzienna boryka się z problemem nieobsadzonych miejsc pracy (wakaty na poziomie tysiąca etatów) co będzie miało bezpośredni wpływ na wykonanie tego miernika.
 

 

Decyzja Prezydium KK nr 69/21 ws. projektu ustawy o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (wersja z dnia 14 kwietnia 2021 r.)

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi dotyczące przedmiotowego projektu.

Na wstępie należy podkreślić, że każda propozycja wzmocnienia pozycji pracownika, a zwłaszcza dotycząca sfery, w której praktyka od lat wykazuje istnienie bardzo daleko idących nieprawidłowości zyskuje poparcie NSZZ „Solidarność”. Zagadnienie nadużywania umów cywilnoprawnych, a zwłaszcza zastępowanie nimi umów o pracę, w szczególności wówczas, gdy faktycznie łącząca strony relacja wypełnia przesłanki wskazane w art. 22 § 1 Kodeksu pracy jest szczególnie dotkliwe dla zatrudnionych.

W obecnym stanie prawnym jedynym sposobem ustalenia istnienia stosunku pracy w miejsce formalnie obowiązującej innej umowy łączącej strony, np. umowy zlecenia jest droga sądowa, co oznacza ryzyko długiego procesu. Przedstawioną w projekcie propozycję polegającą na uzupełnieniu dotychczasowego rozwiązania poprzez przyznanie organom Państwowej Inspekcji Pracy kompetencji do stwierdzania w drodze decyzji istnienia stosunku pracy należy ocenić pozytywnie, tym bardziej, że nie zostało jednocześnie wyłączone uprawnienie inspektorów pracy do kierowania powództw do sądów pracy o ustalenie istnienia stosunku pracy. Tym samym strona pracownicza zyska nowe narzędzie obok dotychczasowego (a nie zamiast), które ma służyć eliminacji sytuacji sprzecznych z prawem.

Przechodząc do kwestii szczegółowej oceny konkretnych rozwiązań zaproponowanych w projekcie, zwracamy uwagę na następujące kwestie:

  1. pozytywnie należy ocenić zmianę art. 24 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy poprzez włączenie do zakresu kontroli prowadzonej w trybie ad hoc obok legalności zatrudnienia kwestie potrzebne do ustalenia przez inspektora istnienia stosunku pracy. Pozwoli to zapobiegać potencjalnym działaniom podmiotów kontrolowanych, takim jak np. usuwanie dokumentacji czy przygotowywania świadków;
  2. równie pozytywnie należy ocenić wprowadzenie regulacji przewidującej wnoszenie odwołania od decyzji inspektora pracy do sądu rejonowego – sądu pracy. Pozwoli to uniknąć ryzyka, że w zależności od aktywności podjętej przez inspektora pracy o ostatecznej decyzji co do stwierdzenia istnienia stosunku pracy będzie decydował sąd pracy (wniesienie dotychczasowego powództwa) lub sąd administracyjny (co do zasady właściwy w sprawach kontroli decyzji organów administracji);
  3. w kwestii procedury odwoławczej warto także zwrócić uwagę na fakt skrócenia postępowania poprzez pominięcie etapu odwołania od decyzji o ustalenia istnienia stosunku pracy odwołania do okręgowego inspektora pracy;
  4. dodawanym art. 4777b Kodeksu postępowania cywilnego warto rozważyć odwrócenie kolejności treści § 3 i 4 najpierw bowiem inspektor pracy przekaże odwołanie do sądu, a dopiero potem jeżeli zawierało ono będzie braki sąd je zwróci.
  5. w § 5 dodawanego art. 4777b Kodeksu postępowania cywilnego mowa jest o wartości przedmiotu sporu. Jednocześnie przepis art. 231 k.p.c dotyczący wartości przedmiotu sporu w sprawach pracowniczych wskazuje na sprawy o roszczenia pracowników. A ściśle rzecz biorąc ten rodzaj spraw, tj. spraw, w których wniesiono odwołanie od decyzji ustalającej stosunek pracy nie będzie mógł być uznawany za sprawę o roszczenia pracowników, bo nie będzie w nich występował pracownik żądający spełnienia roszczenia.
    Ze względu na powyższe wydaje się pożądane uzupełnienie k.p.c o nowy art. 232, w którym mowa byłaby o wartości przedmiotu sporu w analizowanych sprawach. Ewentualnie – takie znowelizowanie obecnego art. 231 k.p.c., żeby te wątpliwości usunąć,
  6. ponadto w treści  tego samego § 5 mowa jest o tym,  że odwołanie powinno zawierać zwięzłe uzasadnienie zarzutów. Wydaje się to omyłką, jako że to zarzuty przytacza się zwięźle. Nie można ograniczyć prawa do napisania uzasadnienia odwołania, gdyż to mogłoby zagrażać prawu do sądu. Warto w tym kontekście zwrócić uwagę na treść analogicznego przepisu art. 47710 k.p.c. dotyczącego wymogów formalnych dla odwołań od decyzji rentowych, w którym mowa jest w nim o zwięzłym przytoczeniu zarzutów oraz wniosków i ich uzasadnieniu;
  7. w § 6 tego samego przepisu wprowadzona została możliwość wstrzymania decyzji inspektora pracy przez sąd działający na wniosek strony. Wydaje się, że konieczne byłoby wskazanie jakimi względami powinien kierować się sąd podejmując takie działanie, a przynajmniej zawarcie klauzuli o znacznym prawdopodobieństwie uwzględnienia odwołania.

Decyzja Prezydium KK nr 68/21 ws. opinii o projekcie rozporządzenia Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników (…)

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

ws. opinii o projekcie rozporządzenia Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń
związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w niektórych państwowych jednostkach budżetowych

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia uwagi o projekcie rozporządzenia zmieniającego  rozporządzenie  w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w niektórych państwowych jednostkach budżetowych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia podwyższenie tylko górnej granicy wynagrodzenia zasadniczego w kategoriach zaszeregowania, które dotyczą pracowników OHP przy jednoczesnym pozostawieniu dolnej granicy wynagrodzenia poniżej poziomu wynagrodzenia minimalnego (dotyczy to I-XIV kategorii zaszeregowania). Taka zamiana powoduje jeszcze większe przenikanie się płac, co skutkować będzie brakiem rozróżnienia wyższych stanowisk. Osoba będąca w I kategorii zaszeregowania może dostawać taką samą stawkę zasadniczą jak osoba z II-XVI kategorii.

Podkreślenia wymaga fakt, że podniesienie górnej granicy nie będzie gwarantowało wzrostu poziomu wynagrodzenia, ponieważ nie jest to obligatoryjne dla  pracodawcy. Brak dodatkowych środków przewidzianych na wzrost wynagrodzeń również będzie stał na przeszkodzie realizacji podwyżek przewidzianych w projekcie rozporządzenia.

Prezydium KK uważa, że dopiero znaczące podniesienie dolnej granicy wynagrodzenia pozwoli na realny wzrost wynagrodzeń pracowników OHP. Proponowany poziom wynagradzania pracowników OHP, którzy swoim działaniem zapobiegają izolacji społecznej ludzi młodych, znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej nie jest adekwatny do wymagań wyższego specjalistycznego wykształcenia i doświadczenia zawodowego.

W sytuacji ograniczenia skutków pandemii szczególnie ważna jest rola Ochotniczych Hufców Pracy, których zadanie polega między innymi na podwyższeniu, zmianie lub aktualizacji posiadanych umiejętności i kwalifikacji zawodowych, inicjowaniu oraz wspieraniu przedsięwzięć służących przeciwdziałaniu i łagodzeniu skutków bezrobocia wśród młodzieży. To właśnie młode osoby najbardziej odczuły skutki pandemii na rynku pracy, ponieważ największy odsetek osób, które straciły pracę wystąpił w grupie wiekowej 15-24 lata.

Biorąc pod uwagę wyzwania stojące przed Ochotniczymi Hufcami Pracy w najbliższych latach Prezydium KK apeluje o dostosowanie wynagrodzeń pracowników OHP do posiadanych przez nich umiejętności i kwalifikacji.

 

 

Decyzja Prezydium KK nr 67/21 ws. zawarcia Umowy o Świadczenie Usług w zakresie czynności przygotowawczych oraz w ramach procesu inwestycyjnego na nieruchomości położonej w Gdańsku przy ul. Czarny Dwór(…)

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

(do użytku służbowego)

 

ws. zawarcia Umowy o Świadczenie Usług w zakresie czynności przygotowawczych

oraz  w ramach procesu inwestycyjnego na nieruchomości położonej w Gdańsku

przy ul. Czarny Dwór z PPUH „Dekom” Sp. z o.o.

Decyzja Prezydium KK nr 65/21 ws. zmiany eksperta NSZZ „Solidarność” w zespole problemowym ds. międzynarodowych Rady Dialogu Społecznego

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia dokonać zmiany eksperta NSZZ „Solidarność” w zespole problemowym ds. międzynarodowych Rady Dialogu Społecznego w taki sposób, że odwołuje Annę Wolańską i powołuje do prac w zespole Mateusza Szymańskiego.

Decyzja Prezydium KK nr 64/21 ws. opinii do poselskiego projektu Ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji…

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Decyzja
Prezydium KK
nr 64/21
ws. opinii do poselskiego projektu Ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem,
przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (zmiana art. 53 §1 pkt 1)

 

 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” opiniuje negatywnie projekt Ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych zgłoszony przez grupę posłów (poseł upoważniony p. Agnieszka Dziemianowicz – Bąk).
Zgodnie z projektem ustawy proponuje się, aby w czasie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, od dnia ogłoszenia danego stanu, zawieszony był bieg terminów, o których mowa w art. 53 §1 pkt 1 Kodeksu pracy, dotyczących możliwości rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym z przyczyn niezawinionych przez pracownika.
W ocenie Prezydium KK przedstawiony projekt ustawy ma dwa podstawowe mankamenty uniemożliwiające jego akceptację.
Po pierwsze, projekt nie rozwiązuje problemu, który zarysowany jest przez projektodawcę, a więc zagrożenia jakie mogą stanowić pojawiający się w zakładzie pracownicy pomimo występowania u nich objawów chorobowych COVID-19. Całkowicie podzielamy przekonanie, że sytuacje takie zachodzą i stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa innych osób, w tym współpracowników. Sytuacji tej jednak w żaden sposób nie zmieni zawieszenie terminów z art. 53 §1 pkt 1. Jak wiadomo, czas przechodzenia choroby COVID-19 nie zbliża się do tych okresów określonych w Kodeksie pracy. Tak więc, nie możemy podzielić poglądu wyrażonego w uzasadnieniu projektu, że uchwalenie ustawy przyczyni się do skuteczniejszej walki z obecną epidemią oraz w pełniejszy sposób pozwoli na realizację prawa do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.
Po drugie, projektodawcy proponują retroaktywność nowych przepisów, gdyż zawieszenie terminów miałoby mieć miejsce od chwili ogłoszenia stanu epidemii (lub zagrożenia epidemicznego). Jednakże taki stan został ogłoszony 20 marca 2020 r. i od tego czasu doszło zapewne do rozwiązywania umów o pracę w trybie art. 53 §1 pkt 1 Kp. Brak propozycji jakichkolwiek przepisów dotyczących sytuacji, gdy pracodawca złożył oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę po ogłoszeniu stanu epidemii a przed wejściem w życie ustawy, stanowi tak poważny mankament projektu, że nie ma możliwości jego racjonalnej oceny. Być może projektodawcy zakładają jakąś formę automatycznego przywrócenia do pracy pracowników, z którymi umowy zostały rozwiązane. Takiej propozycji zabrakło jednak w przedstawionym projekcie ustawy.
Zwracamy jednocześnie uwagę, że obecna sytuacja ujawniła z całą mocą niebezpieczeństwa wynikające z nieadekwatności obecnych norm w Kodeksie pracy dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy. W naszej ocenie wymagają one pilnej nowelizacji. Można wskazać na dwa obszary fundamentalne dla budowy całego systemu: poprawa art. 304 Kp. w celu zagwarantowania prawa do BHP ogółowi osób znajdujących się na rynku pracy (w tym osób zatrudnionych poprzez platformy internetowe) oraz art. 237(15) Kp. w zakresie upoważnień ustawowych do wydawania rozporządzeń.

Decyzja Prezydium KK nr 63/21 ws. poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy – Prawo przedsiębiorców

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy – Prawo przedsiębiorców (Lewica).
Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy intencją autorów projektu jest zagwarantowanie osobom świadczącym pracę na podstawie umów innych niż umowa o pracę, a także osobom prowadzącym własną, jednoosobową działalność gospodarczą prawa do wypoczynku.
Idea rozszerzenia przepisów ochronnych Kodeksu pracy na osoby wykonujące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy jest zgodna z postulatami formułowanymi przez NSZZ „Solidarność” i zasługuje na poparcie. Sposób realizacji tej idei zaproponowany w projekcie zasługuje jednak na krytyczną ocenę. Przede wszystkim projekt nie uwzględnia regulacji zawartej w art. 22 § 1 i § 11 k.p. przewidującej już dziś, że osobiste i odpłatne wykonywanie pracy na rzecz drugiego podmiotu, pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez ten podmiot jest zatrudnieniem w ramach stosunku pracy bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Istotą tej regulacji jest ograniczenie autonomii woli stron zawierających umowę. Jeżeli stosunek prawny nawiązany w jej wyniku posiada znamiona odpowiadające stosunkowi pracy, mamy do czynienia z nawiązaniem stosunku pracy oraz podleganiem reżimowi prawa pracy bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. W projekcie proponuje się odmienne od przewidzianych w art. 22 § 1 k.p. kryteria objęcia osób wykonujących prace na innej podstawie niż umowa o pracę reżimem prawa pracy takie, jak wykonywanie pracy osobiście, na stałe, przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, w wymiarze dobowym czasu pracy nie mniejszym niż pół etatu. Jeśli założyć, że intencją autorów projektu jest objęcie zakresem regulacji przepisów Kodeksu pracy wyłącznie osób, które wykonują pracę na podstawie innej umowy niż umową o pracę, i które na podstawie art. 22 § 1 i §11 nie stały się pracownikami z uwagi na pozorność zawartej przez nie umowy, to powstaje pytanie o to czy w przypadku takim ingerencja w zasadę autonomii woli stron chcących zawrzeć umowę cywilnoprawną nie jest nadmierna i czy nie należałoby realizację deklarowanych w uzasadnieniu projektu skutków osiągnąć poprzez stosowną nowelizację Kodeksu cywilnego. Z kolei, jeżeli intencją autorów projektu jest zmiana kryteriów kwalifikacji umów cywilnoprawnych decydujących o nawiązaniu stosunku pracy to należałoby zaproponować stosowną zmianę art. 22 § 1 k.p.
Z powyższych względów projekt w zaproponowanym kształcie zasługuje na negatywną opinię.

Decyzja Prezydium KK nr 62/21 ws. zgody na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność”

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Instytutu Dziedzictwa Solidarności, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na okładce książki w wersji angielskiej Alfabet Solidarności.