Dzień: 2020-08-12

ezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” ogłasza rozpoczęcie XIII edycji konkursu „Pracodawca Przyjazny Pracownikom” na dzień 1 września  2020 r.

Termin zgłaszania wniosków upływa 31 grudnia 2020 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, w nawiązaniu do podpisanej pomiędzy kandydatem na prezydenta RP Andrzejem Dudą a NSZZ „Solidarność” Umowy programowej, wyraża zgodę na pokrycie z Krajowego Funduszu Strajkowego kosztów transportuponiesionych przez regiony na przeprowadzenie w Zamościu 10 lipca 2020 r. manifestacji poparcia dla kandydata na prezydenta RP – Andrzeja Dudy.

(do użytku służbowego)

 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia opinię w sprawie założeń projektu budżetu państwa na rok 2021 (dalej: Założenia).

Prezydium Komisji Krajowej mając na uwadze, że bezprecedensowy kryzys wywołany pandemią Covid-19 utrudnia stworzenie założeń budżetu państwa na rok 2021 stwierdza, że przedstawiony dokument jest bardzo ogólny i niepełny, co uniemożliwia rzetelną jego ocenę.

Projektodawca wskazuje, że Założenia uwzględniają wdrożone w 2020 roku istotne działania w obszarze polityki społeczno-gospodarczej, mające na celu ograniczenie negatywnych skutków gospodarczych epidemii COVID-19 jednakże, w dalszej części de facto brak jest wymienionych działań. Ponadto, uwzględniając sytuację pandemii oraz brak Wieloletniego Planu Finansowego Państwa należałoby oczekiwać stworzenia dokumentu, który charakteryzuje stan finansów publicznych w sposób bardziej kompleksowy (z ewentualnym wskazaniem alternatywnych ścieżek założeń makroekonomicznych uwarunkowanych dalszym rozwojem pandemii lub jej ograniczeniem).

Zdaniem Związku brakuje przekonywujących propozycji dotyczących tego, w jaki sposób polityka gospodarcza będzie nakierowana na odbudowę potencjału gospodarczego kraju. Tzw. tarcze antykryzysowe obwarowane są terminami ich obowiązywania, natomiast zarówno osiągnięte, jak i przewidywane w przyszłości efekty ich działań nie zostały przedstawione w Założeniach.

Po analizie dokumentu nadal niejasna pozostaje strategia rządu w kwestii powrotu do stosowania reguły wydatkowej. Dokument nie zawiera informacji o wpływach i dochodach budżetowych, pomimo przesunięcia konsultacji Założeń o kilka miesięcy.

Prognozy makroekonomiczne

Poważnym brakiem Założeń jest pominięcie w opisie czynników ryzyka, które zostały wskazane m.in w lipcowej projekcji inflacji NBP i mogą mieć istotny wpływ na prognozę wielkości makroekonomicznych na rok 2021 (m.in. utrzymywanie się niepewności i wzrost krańcowej skłonności do oszczędzania ze względu na wzrost znaczenia motywu przezornościowego, niepewność co do stopnia znoszenia restrykcji, niepewność co do skali wzrostu zachorowań jesienią, spadek liczby przebywających w Polsce imigrantów, pogorszenie sytuacji finansowej gospodarstw domowych). W przypadku spożycia publicznego należy liczyć się z jeszcze większymi wydatkami na służbę zdrowia (COVID -19,  przesunięcia w zakresie planowanych zabiegów),  co zostało zasygnalizowane w zaleceniach KE dla Polski nie tylko w stosunku do ochrony zdrowia, ale w szerszym kontekście w zakresie usług publicznych. W dokumencie brak jakiejkolwiek informacji na temat inwestycji – dokument koncentruje się jedynie na inwestycjach sektora finansów publicznych. Warto przy tym zwrócić uwagę, że zgodnie z projekcją NBP w roku 2022 nastąpi wyraźny spadek absorbcji środków z UE.

Wyżej wymienione czynniki będą miały wpływ na odbudowę aktywności gospodarczej (PKB).

W Założeniach nie ma żadnych zapowiedzi co do  planowanych zmian w prawie w zakresie całego systemu podatkowego ze szczególnym uwzględnieniem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku VAT. Pojawiła się jedynie informacja na temat rozwiązania adresowanego do spółek kapitałowych, których przychody nie przekraczają 50 mln zł.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę na wzrost kosztów utrzymania gospodarstw domowych spowodowany regulacjami, w zakresie m.in. podwyższenia w 2020 roku kosztów odbioru odpadów, wyższego poziomu cen produktów podstawowych, podwyżki cen biletów komunikacji miejskiej, a także wzrostem zużycia energii w związku z nauką i pracą zdalną (koszty zostały przeniesione na pracowników).

Stan pandemii pokazał, że sytuacja  rynku pracy zmieniła się diametralnie

Zdaniem Prezydium KK przedstawione wskaźniki dotyczące rynku pracy mogą być obarczone błędem. W projekcie założeń autorzy nie odnieśli się do ewentualnych ograniczeń w prowadzeniu działalności gospodarczej, które mogą zaistnieć w związku
z drugą falą epidemii COVID-19. Skoro w Założeniach wskazuje się, iż zamrożenie gospodarki w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się epidemii spowodowało odwrócenie wieloletniego trendu poprawy sytuacji na rynku pracy, to przy założeniu konieczności ponowienia ww. zamrożenia spadek przeciętnego zatrudnienia w gospodarce narodowej oraz wzrost bezrobocia mogą być większe niż założono. Powyższe nie oznacza, iż pewnym jest, że stopa rejestrowanego bezrobocia na koniec 2020 roku będzie wyższa niż założone w projekcie 8,0%, a na koniec 2021 roku 7,5%. Jednakże ww. prognozy powinny być oparte na możliwości i przewidywaniu wprowadzenia kolejnych rozwiązań prawnych w ramach tarczy finansowej i antykryzysowej, o czym autorzy dokumentu nie wspominają.

Wynagrodzenia w sferze budżetowej

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgodnie z art. 78 ustawy z dnia 31 marca 2020 roku o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw – wyraża negatywne stanowisko w sprawie propozycji Rady Ministrów w zakresie średniorocznych wskaźników wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej na 2021 rok
w wysokości 100,0%

NSZZ „Solidarność” proponuje ustalenie średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej na 2021 rok na poziomie nie mniejszym niż 110% w ujęciu nominalnym. Prezydium KK wskazuje przy tym, iż proponowany wzrost rekompensuje jedynie skumulowany wzrost kosztów utrzymania spowodowany wzrostem inflacji. Zamrożenie poziomu wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej przy jednoczesnym prognozowanym wzroście poziomu cen i wynagrodzeń sektora prywatnego niewątpliwie po raz kolejny osłabi poziom konkurencyjności etatów w sferze budżetowej w stosunku do sektora prywatnego. Nie można też zapominać, że czas pandemii jest okresem wzmożonej pracy pracowników sfery budżetowej, z niespotykaną jak dotychczas skalą wykorzystywania umiejętności obsługi narzędzi informatycznych w realizacji ich codziennych zadań i obowiązków.

NSZZ „Solidarność”, kolejny raz postuluje systemowe uregulowanie mechanizmu wzrostu wynagrodzeń dla zatrudnionych w sferze finansów publicznych gwarantującego utrzymanie realnej wartości wynagrodzeń zatrudnionych w tej sferze oraz zapewnienie ich wzrostów w oparciu o wzrost gospodarczy mierzony prognozowanym wzrostem PKB na rok następny.

Przyjęcie takiego systemowego rozwiązania, wprowadzi stabilny wzrost wynagrodzeń osób zatrudnionych w sferze finansów publicznych w dłuższej perspektywie, przywróci i ugruntuje atrakcyjność zatrudnienia w urzędach i jednostkach publicznych, zwiększy zainteresowanie wyborem takiej ścieżki kariery zawodowej przez młode dobrze wykształcone osoby i co najważniejszy zmniejszy nabrzmiałe napięcia społeczne w tej sferze.

Minimalne wynagrodzenie za pracę

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” stwierdza, że przedstawiona przez Radę Ministrów wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę od dnia 1 stycznia 2021 roku w kwocie 2800 zł oraz wysokość minimalnej stawki godzinowej w kwocie 18,30 zł realizuje oczekiwania Związku.

Proponowana przez rząd wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest zgodna z celem określonym zarówno w komunikacie wspólnym rządu RP i NSZZ „Solidarność” z 2007 roku, jak i w pakiecie antykryzysowym z 2009 roku. W obu dokumentach deklarowano systematyczne podnoszenie minimalnego wynagrodzenia tak, aby mogło ono stanowić co najmniej 50% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej.

Relacja poziomu płacy minimalnej do wynagrodzenia w gospodarce narodowej jest na poziomie satysfakcjonującym Związek. Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” uważa, że wzrost wysokości minimalnego wynagrodzenia do poziomu 2800 zł będzie odgrywać istotną rolę w stymulowaniu gospodarki w związku z epidemią koronawirusa, a także zabezpieczy dochody najuboższych gospodarstw pracowniczych, które najbardziej odczuwają wzrost cen produktów podstawowych.

Rok 2020 jest istotny ze względu na długofalową perspektywę ustalania wysokości minimalnego wynagradzania. NSZZ „Solidarność” oczekuje, że rząd poprze propozycję Komisji Europejskiej wprowadzenia uczciwej europejskiej płacy minimalnej przy pomocy wiążącego instrumentu prawnego.

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” domaga się pełnego odmrożenia wysokości odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Obecnie podstawę do wyliczeń odpisu podstawowego stanowi przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w drugim półroczu 2018 r. Podkreślić należy, iż skutki odmrożenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych są dla budżetu pozytywne, biorąc pod uwagę zwiększenie wpływów podatkowych z tytułu wzrostu konsumpcji.

Świadczenia emerytalno-rentowe

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” uznaje rządową propozycję ustalenia wysokości wskaźnika waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych w 2021 r. na minimalnym ustawowym poziomie za niewystarczającą i postuluje o zwiększenie tych świadczeń o wskaźnik odpowiadający wysokości inflacji w gospodarstwach domowych emerytów w 2020 r. powiększony o co najmniej 50% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia za pracę w roku 2020.

NSZZ „Solidarność” przypomina o potrzebie wypracowania i wdrożenia systemowego sposobu waloryzacji najniższych świadczeń emerytalno-rentowych uwzględniającego realny wzrost wydatków najuboższych gospodarstw domowych, określony jako dynamikę minimum egzystencji dla 1-osobowych gospodarstw emeryckich. Coroczna wypłata dodatkowego świadczenia emerytalnego dla wszystkich świadczeniobiorców nie może stanowić usprawiedliwienia dla zaniechania poszukiwania optymalnych rozwiązań w zakresie ochrony dochodów najsłabszych ekonomicznie obywateli.  

 

 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia projekt rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 czerwca 2020 r.  w sprawie nadzoru i kontroli w pomocy społecznej.

Projekt rozporządzenia zawiera zmiany o charakterze technicznym i porządkującym dotychczasowe rozwiązana zawarte w rozporządzeniu z dnia 23 marca 2005 r.  w sprawie nadzoru i kontroli w pomocy społecznej (Dz.U. poz. 543, z późn. zm.). Jednocześnie propozycje zmian zostały podyktowane zmianami wynikającymi z wprowadzenia ich w innych aktach prawnych, a także  licznymi postulatami władz samorządowych, które realizują zadania w zakresie pomocy społecznej.

 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia uwagi do poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy.

Prezydium KK opiniuje pozytywnie cel projektu, a w szczególności postulat zawarty w uzasadnieniu projektu – wprowadzenia gwarancji respektowania przez pracodawców zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie wynagradzania za pracę.

Jednoczenie podkreślenia wymaga, że projekt odnosi się jedynie do pojęcia mobbingu i jego uchwalenie może doprowadzić do zwiększenia wątpliwości w zakresie rozróżnienia pojęć dyskryminacji i mobbingu w praktyce.

W przedstawionym projekcie i jego uzasadnieniu widać niekonsekwencję. W uzasadnieniu można przeczytać, że projekt ustawy wpłynie korzystnie na respektowanie przez pracodawców zasady równego traktowania pomimo, że pojęcie mobbingu nie zalicza się do zagadnień z zakresu równego traktowania pracowników i zakazu dyskryminacji. Pomimo, że pojęcie mobbingu oraz pojęcie dyskryminacji w swoich zakresach są zbieżne, to ustawodawca postanowił je unormować w sposób odrębny w kodeksie pracy, a wskutek tego został dokonany podział, na podstawie którego ocenia się, które niedopuszczalne zachowania będą zaliczane do pojęcia dyskryminacji, a które do mobbingu.

Według art. 94³ § 2 k.p. mobbing oznacza działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników. Dodanie
w projekcie definicji mobbingu do zachowań kwalifikowanych jako mobbing „różnicowania wysokości wynagrodzenia ze względu na płeć pracownika" może wywołać rozbieżności interpretacyjne w praktyce.

Działania polegające na różnicowaniu wysokości wynagrodzenia zostały objęte zakresem zasady równego traktowania i zakazu dyskryminacji. Należy przypomnieć, że
w art. 18^3c § 1 k.p. wprowadza się prawo do jednakowego wynagrodzenia za pracę. Przepis ten stanowi, że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Z art. 11³ k.p. wynika, że jakakolwiek dyskryminacja
w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia,w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy – jest niedopuszczalna.

Kodeks pracy przewiduje dwa rodzaje dyskryminacji: bezpośrednią oraz pośrednią. Art.  18^3a §3 stanowi, że dyskryminowanie bezpośrednie istnieje wtedy, gdy pracownik z powodu jakiegoś kryterium dyskryminacji (wiek, płeć itd.) był, jest lub mógłby być traktowany w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż inni pracownicy. W §4 tego przepisu przewidziano pojęcie dyskryminacji pośredniej,  która istnieje wtedy, gdy na skutek pozornie neutralnego postanowienia, zastosowanego kryterium lub podjętego działania występują lub mogłyby wystąpić niekorzystne dysproporcje albo szczególnie niekorzystna sytuacja w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych wobec wszystkich lub znacznej liczby pracowników należących do grupy wyróżnionej ze względu na kryterium dyskryminacji (wiek, płeć itd…), chyba że postanowienie, kryterium lub działanie jest obiektywnie uzasadnione ze względu na zgodny z prawem cel, który ma być osiągnięty, a środki służące osiągnięciu tego celu są właściwe
i konieczne. Przejawem dyskryminowania jest także molestowanie tj. niepożądane zachowanie, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika i stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery (zob. 18^3a §5 k.p.).

W literaturze rozróżnia się pojęcia dyskryminacji i mobbingu poprzez wskazanie, że dyskryminacja zainicjowana jest jedynie poprzez pracodawcę, a działania wchodzące w zakres mobbingu mogą być podejmowane zarówno przez pracodawcę, jak i pozostałych pracowników. W przypadku mobbingu w skład jego definicji wchodzą cechy uporczywości oraz długotrwałości, a jeśli chodzi o dyskryminację, może wystąpić pojedyncze zdarzenie. Zarówno mobbing, jak i dyskryminacja (zwłaszcza molestowanie) to zachowania wymierzone w godność pracownika. Elementem konstytutywnym mobbingu jest przemoc psychiczna pochodząca od określonej osoby (zob. G. Jędrejek, Cywilnoprawna odpowiedzialność za stosowanie mobbingu, Warszawa 2010, s. 74).

Mobbing nie stanowi postaci dyskryminacji, nie musi istnieć konkretny powód nękania lub zastraszania danego pracownika, co oznacza w rezultacie, że powód (pracownik lub były pracownik) nie musi wykazywać kryterium dyskryminacyjnego (zob. W. Cieślak, J. Stelina, Definicja mobbingu oraz obowiązek przeciwdziałania temu zjawisku (art. 94³ k.p.), Państwo i Prawo Nr 12/2004, s. 68). Czynnikiem odróżniającym dyskryminację i mobbing jest również rozkład ciężaru dowodu.

W przypadku dyskryminacji ciężar dowodu został przerzucony na pracodawcę, który musi wykazać przed sądem, że nie dyskryminował pracownika i kierował się obiektywnymi powodami (zob. art. 18 ^3b § 1 k.p. in fine).W przypadku mobbingu ustawodawca tego typu ułatwień nie przewiduje. Odmiennie uregulowane są także kwestie związane z rodzajem dochodzonych roszczeń.

W związku ze wskazanymi uwagami  Prezydium KK proponuje odstąpienie od zmiankodeksie pracy w zaproponowanym kształcie , ponieważ może ona pogłębić już istniejące wątpliwości interpretacyjne.

 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do projektu ustawy  o kasach zapomogowo-pożyczkowych (dalej KZP).

            Projekt ustawy przewiduje nadzór społeczny nad kasą zapomogowo-pożyczkową, w pierwszej kolejności przez związki zawodowe, a w razie ich braku przez radę pracowników. W razie braku rady pracowników nadzór społeczny sprawowany będzie przez reprezentację osób wykonujących pracę zarobkową, wyłonioną w trybie przyjętym u danego pracodawcy. Powyższe rozwiązanie należy uznać za budzące wątpliwości. Zdaniem Związku nie należy promować rozwiązań wadliwych, a takim będzie powierzanie kolejnych uprawnień reprezentacji osób wykonujących pracę zarobkową, wyłonioną w trybie przyjętym u danego pracodawcy. Należałoby pozostawić dotychczasowe brzmienie art. 39 ustawy o związkach zawodowych, który nadzór społeczny nad kasami pozostawia związkom zawodowym. 

            Zdaniem Prezydium KK NSZZ „Solidarność” w projekcie należy doprecyzować pojęcie „nadzoru społecznego nad KZP”. W praktyce pojęcie sprawowania nadzoru społecznego jest uznawane za niedookreślone, a związki zawodowe mają problemy
z egzekwowaniem swojego uprawnienia.

            W odniesieniu do projektowanego artykułu, który dotyczy kosztów działania międzyzakładowej KZP u pracodawców będących państwowymi jednostkami budżetowymi oraz w jednostkach im podległych lub przez nie nadzorowanych, należy zauważyć, że liczebność członków międzyzakładowej KZP nie musi być decydująca. Liczba członków często ulega zmianie chociażby z powodu zmian organizacyjnych, restrukturyzacyjnych, migrację pracowników. Proponujemy, aby w takiej sytuacji koszty funkcjonowania międzyzakładowej KZP ponosił pracodawca, u którego KZP została stworzona lub pracodawca został wskazany przez organ nadrzędny. 

            Propozycja  wpłacania przez członka KZP miesięcznych wkładów członkowskich w wysokości zadeklarowanej przez siebie może stwarzać zbyt dużą dowolność w ustalaniu wysokości wpłat. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” proponuje, aby wysokość wkładów była ustalana przez statut KZP.

            Należałoby zastanowić się nad zagadnieniem, które dotyczy prawa członka KZP do otrzymania odpisu  statutu KZP. Trzeba zauważyć, że w przypadku międzyzakładowych KZP liczba członków może sięgać kilku tysięcy. Doręczanie każdemu członkowi KZP odpisu statutu będzie generowało koszty. Możliwość zapoznania się ze statutem, jak również uchwałami organów KZP powinien mieć nie tylko członek KZP, ale również osoba, która zamierza przystąpić do KZP. Powszechnie KZP przekazują informacje poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń u pracodawcy (pracodawców w przypadku międzyzakładowych KZP) i udostępniają na stronie internetowej. Należy rozważyć alternatywne rozwiązanie realizacji tego uprawnienia członka KZP.

            Z uwagi na to, iż KZP ma prawo tworzyć fundusze: oszczędnościowo-pożyczkowy, rezerwowy, zapomogowy, inne przewidziane w statucie, w projektowanym art. 20 dotyczącym kompetencji Walnego Zebrania należy rozważyć dopisanie: „ustalanie sposobu tworzenia i podziału innych funduszy przewidzianych w statucie” (np. funduszu pogrzebowego).

            W projektowanym artykule dotyczącym kompetencji zarządu KZP w porównaniuz zadaniami określonymi w obowiązującym § 22 rozporządzenia z 1992 r. z zakresu kompetencji zarządu wykreślono punkt „prowadzenie polityki w zakresie udzielania świadczeń”. Należy jednak zauważyć, że z punktu widzenia zarządzania finansami KZP jest to jedna z najważniejszych kompetencji, ponieważ zarząd prowadzi analizę finansową, przygotowuje projekt wprowadzenia różnych świadczeń i przedstawia je członkom wraz z uzasadnieniem. To właśnie zarząd przeprowadza analizy, przeprowadza symulacje finansowe i przedstawia członkom projekty funkcjonowania tych funduszy, a więc prowadzi politykę w zakresie udzielania świadczeń.

            Projektowany art. 42 ust. 4 przewiduje, że KZP przetwarza dane osobowe przez okres niezbędny do udzielenia pożyczki i jej spłaty lub przyznania zapomogi, a także przez okres niezbędny do dochodzenia praw lub roszczeń. Zdaniem Prezydium KK NSZZ „Solidarność” należy zastanowić się nad określeniem w przepisie konkretnego okresu przechowywania danych osobowych.

            W obecnej sytuacji przepisy nie odnoszą się do sytuacji, w której część pracowników zostaje w wyniku art. 23¹ k.p. przejętych przez inny podmiot. Wydaje się zasadne wprowadzenie odpowiedniego rozwiązania w tym zakresie np. wyznaczenie okresu przejściowego, w ramach którego będzie możliwe spłacenie pożyczki przez członka KZP po przejściu do innego pracodawcy. Taki sam problem może dotyczyć również poręczyciela, który zostanie przeniesiony do innego pracodawcy. Należy zastanowić się nad mechanizmem zobowiązującym przekształcenie KZP w międzyzakładową KZP, której funkcjonowanie objęłoby pracodawców przejmujących w wyniku art. 23¹ k.p. pracowników.

            Uregulowania wymaga sytuacja KZP w razie upadłości lub likwidacji pracodawcy albo nieprzekazywania środków na konto KZP przez pracodawcę. Warto zastanowić się nad wprowadzeniem instrumentów zabezpieczenia roszczeń KZP w takiej sytuacji.

Zdaniem NSZZ „Solidarność” na pozytywną ocenę zasługuje sformalizowanie w projekcie ustawy sytuacji, w której dochodzi do śmierci członka KZP.

Prezydium KK NSZZ „Solidarność” uważa, że projekt ustawy o kasach zapomogowo-pożyczkowych wymaga dalszych prac oraz proponuje, aby dopracowywanie szczegółowych rozwiązań prowadzić na forum Rady Dialogu Społecznego.