Miesiąc: grudzień 2014

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ Solidarność nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 listopada 2014 r. w sprawie warunków i trybu dokonywania refundacji kosztów szkolenia pracowników niepełnosprawnych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje poselski projekt Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zdaniem NSZZ „Solidarność” w Polsce nie zostały spełnione warunki do podwyższenia wieku emerytalnego powyżej 65 roku życia. W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizacyjnej z 11 maja 2012 r. potrzebę podwyższenia wieku emerytalnego i zrównania go dla kobiet
i mężczyzn na poziomie 67 lat motywowano przywołując argumenty odnoszące się do: 1) wydłużania się dalszego trwania życia mężczyzn i kobiet w wieku 60 lat w Polsce w latach 1950-2010 oraz obniżania się wskaźników dzietności, co przyczynia się do starzenia się polskiego społeczeństwa i pogarszania się wskaźników obciążenia demograficznego i ekonomicznego, 2) potrzeby wydłużenia okresu aktywności zawodowej Polaków, aby zapewnić im świadczenia emerytalne w odpowiedniej wysokości, 3) konieczności zrealizowania przez Polskę nowego programu społeczno-gospodarczego Unii Europejskiej – „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego integracji społecznej” i podjęcia działań w kierunku podwyższenia ustawowego wieku emerytalnego w innych państwach członkowskich UE, 4) potrzeby podjęcia działań
w kierunku zwiększenia średniego tempa wzrostu PKB w latach 2010-2060.

Twórcy ustawy nie wykazali na podstawie stosownych badań i statystyk, iż w Polsce wystąpiły przesłanki faktyczne pozwalające na podniesienie wieku emerytalnego powyżej konwencyjnej (konwencja MOP nr 102) granicy 65 lat  i z tego powodu nastąpił społeczny sprzeciw wyrażony zebraniem ok. 3 milionów podpisów obywateli opowiadających się za zorganizowaniem ogólnopolskiego referendum w sprawie podwyższenia wieku emerytalnego (wniosek został odrzucony przez Sejm RP).W obszernym, liczącym 82 strony uzasadnieniu rządowego projektu ustawy nowelizacyjnej z 11 maja 2012 r. [1] kwestii stanu zdrowia osób w wieku emerytalnym w Polsce poświęcono jedynie dwa zdania. Stwierdzono, że zgodnie
z danymi Eurostatu z 2009 roku po ukończeniu 65 roku życia przeciętny Polak mógł oczekiwać 6,8 lat życia w dobrym zdrowiu, a przeciętna Polka w tym samym wieku 7,2 lat. Na tej podstawie założono, że skoro Polacy żyją przeciętnie coraz dłużej, to również żyją przeciętnie długo w dobrym zdrowiu.[2]  Ocenie tej zaprzecza tymczasem analiza przyjętego przez Radę Ministrów „Rządowego Programu na rzecz Aktywności Społecznej Osób Starszych na lata 2014-2020”, w którym stwierdza się, że przewidywana długość życia w zdrowiu kobiet, które w 2010 r. miały 65 lat, to 7,5 lat (38,7 % dalszego przewidywanego trwania życia, które wynosi 19,5 lat). W przypadku mężczyzn, którzy w 2010 r. mieli 65 lat, przewidywana długość życia w zdrowiu wynosi 6,7 lat (44,7 % dalszego przewidywanego życia, które wynosi 15,1 lat). Tymczasem jak wynika z przytoczonych  w „Programie (…)” danych Eurostatu kobiety urodzone w 2010 r. będą żyły w zdrowiu przeciętnie 62,2 lata, co stanowi 77,1 % całej oczekiwanej długości życia (80,7 lat). Mężczyźni urodzeni w 2010 r. przeciętnie w zdrowiu będą żyć krócej niż kobiety – 58,5 lat tj. 81,2 % oczekiwanej długości życia (72,1 lat). Analiza danych dla lat 2005-2010 prowadzi do wniosku, że wraz z wydłużaniem się trwania życia spada liczba lat życia w zdrowiu zarówno dla całej populacji, jak i dla osób w wieku 65+. Ilustruje to porównanie oczekiwanej średniej długości życia kobiet i mężczyzn w wieku 65 lat oraz średniej długości życia w zdrowiu w latach 2005 i 2010 w Polsce. W latach 2005-2010 oczekiwana długość życia kobiet w wieku 65 lat wzrosła z 18,5 do 19,5 lat, natomiast liczba lat życia w zdrowiu uległa w tym okresie znaczącemu obniżeniu z 10,2 do 7,5 lat. W grupie mężczyzn sytuacja przedstawiała się podobnie. Ich oczekiwana średnia długość życia wzrosła w latach 2005-2010 z 14,3 do 15,1 lat. Liczba lat w zdrowiu spadła w tym okresie z 8,4 do 6,7 lat.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następującą uwagę do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7.10.2014 r. zmieniającego rozporządzenie ws. szczegółowych zasad gospodarki finansowej Funduszu Pracy.

Projekt rozporządzenia ma na celu dostosowanie zapisów w nim zawartych do zmian, które zostały w bieżącym roku wprowadzone do ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Poza pozytywnymi rozwiązaniami ujętymi w projekcie, takimi jak obowiązek zawiadamiania przez dysponenta Funduszu marszałków województw, starostówi komendanta OHP o wysokości udzielonych limitów na finansowanie z Funduszu Pracy zadań, w projekcie znalazł się zapis formalnie ograniczający możliwość udzielania środków pomocowych. Dotyczy on limitu w zakresie kwoty środków przyznawanych z Funduszu Pracy na realizację przez samorządy powiatów programów na rzecz promocji zatrudnienia i aktywizacji zawodowej. Ograniczenie to stanowi możliwość przyznania samorządowi w danym miesiącu wyłącznie 1/12 wartości tych środków (§4 ust. 2a projektu).

Zdaniem NSZZ „Solidarność” założenie, iż wprowadzenie przedmiotowego limitu pozwoli na lepsze planowanie wydatków jest błędne, albowiem efekt będzie odwrotnyi spowoduje to niejednokrotnie konieczność ograniczania form pomocowych. Należy zwrócić uwagę, iż w każdym roku kalendarzowym popyt na środki pomocowe jest różny w zależności od okresu ubiegania się przez wnioskodawców. Oczywistym jest, że w okresie po ukończeniu studiów, szkół zawodowych popyt ten będzie większy – w zakresie pomocy dla osób młodych. Proponowana zmiana, jakkolwiek odzwierciedlająca dotychczasową niepisaną praktykę w tym zakresie, nie powinna nabywać charakteru normy prawnej, jako że nie uwzględnia ona zmian popytu na środki pomocowe – a zmiany te są okresowe. Powyższej sytuacji nie poprawi w szczególności możliwość zwiększenia (§4 ust. 5c projektu) środków
w danym miesiącu, z uwagi na uzależnienie tego zwiększenia od arbitralnej decyzji dysponenta Funduszu Pracy.