Miesiąc: sierpień 2013

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Państwowego Wydawnictwa Naukowego, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na potrzeby wydawnicze związane z publikacją książki Remigiusza Grzeli
pt. „Było, więc minęło. Joanna Penson – dziewczyna z Ravensbrück, kobieta „Solidarności”, lekarka Wałęsy”.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wyraża zgodę na używanie przez Region Mazowsze NSZZ „Solidarność” nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność”,
w szczególności na wykorzystanie tegoż w logo Regonu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następującą uwagę do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 9 lipca 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie określenia przypadków, w których zezwolenie na pracę cudzoziemca jest wydawane bez względu na szczegółowe warunki wydawania zezwoleń na pracę cudzoziemców oraz do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 9 lipca 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę.

W projektach wskazanych powyżej rozporządzeń ich wnioskodawcy zamierzają umożliwić zatrudnianie obywateli Armenii w trybie uproszczonym. Obecna sytuacja
na polskim rynku pracy jest bardzo trudna. Stopa bezrobocia na koniec czerwca wyniosła 13,2% i wbrew prognozom przyjmowanym do projektu ustawy budżetowej stale rośnie
(w porównaniu do czerwca ubiegłego roku wzrost o 0,9%). Mając na uwadze powyższe Prezydium Komisji Krajowej uważa, iż w obecnej chwili nie jest wskazane rozszerzanie dostępu do rodzimego rynku pracy obywatelom Armenii, która nie jest państwem członkowskim Unii Europejskiej. Powyższe uzasadnione jest tym bardziej, że z danych przedstawionych przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wynika, iż największa liczba zezwoleń wydawanych obywatelom Armenii dotyczy wykonywania pracy w Polsce przez okres przekraczający 3 miesiące, co oznacza, iż nie wykonują oni wyłącznie prac sezonowych, na które to prace powołuje się wnioskodawca w uzasadnieniach projektów. Niezależenie od tego podkreślić należy, iż prace sezonowe stanowią dla polskich pracowników istotne źródło utrzymania, ponieważ w każdym roku kalendarzowym, z powodu wykonywania tychże prac, następuje spadek stopy bezrobocia średnio o 0,3%.

Mając na uwadze powyższe, Prezydium KK wskazuje na konieczność przesunięcia terminu ułatwienia wykonywania pracy obywatelom Armenii na terenie Polski, co najmniej
o rok oraz wprowadzenie takiej możliwości wyłącznie w przypadku znacznej poprawy sytuacji na polskim rynku pracy.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia z dnia 9 lipca 2013 r. Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 9 lipca
2013 r. w sprawie wysokości wpłaty dokonywanej w związku ze złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 lipca 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje projekt rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 roku.

NSZZ „Solidarność” ponawia swoją propozycję wzrostu wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 o 7,5 proc. do 1720 złotych brutto, która została przedstawiona we wspólnym stanowisku strony pracowników w Trójstronnej Komisji
ds. Społeczno – Gospodarczych: NSZZ „Solidarność”, Forum Związków Zawodowych oraz Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych (w załączeniu).

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, stwierdza ponadto, że przedstawiona w projektowanym rozporządzeniu Rady Ministrów wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 roku nie spełnia warunków określonych w art. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Ustawodawca w przepisach ustawy nie dopuścił dokonywania jakichkolwiek zaokrągleń w czasie wykonywania działań matematycznych, służących ustaleniu wysokości minimalnego wynagrodzenia na dany rok.

Analiza ustawodawstwa i praktyk jego stosowania, pod względem dokonywanych obliczeń matematycznych, wskazuje jednoznacznie, że przed dokonaniem zaokrąglenia należy uzyskać sumę główną, a zaokrąglenie dokonane jest jednorazowo, jako ostatnia czynność. Przepis art. 5 ustawy o wynagrodzeniu minimalnym za pracę stanowi normę o charakterze gwarancyjnym i nie dopuszcza się stosowania jakichkolwiek odstępstw od niej. Zgodnie ze sposobem wyliczania określonym w ww. ustawie wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę
w 2014 roku powinna wynosić co najmniej 1680,29 złotych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące zastrzeżenia do projektu ustawy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej o wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie od dnia 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012r.

Niestety przedmiotowy projekt, nie przewiduje naprawienia całości szkód wyrządzonych w okresie obowiązywania sprzecznego z Konstytucją RP przepisu. Zasady odpowiedzialności Skarbu Państwa za tzw. bezprawie legislacyjne określone zostały w art. 417 i 417¹ § 1 k.c. Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu
z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

W przedstawionym projekcie ustawy nie przewiduje się w szczególności procedury naprawienia szkód wyrządzonych osobom, które w związku z wejściem w życie niezgodnego z Konstytucją RP art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia
21 listopada 2012 r. rozwiązały stosunek pracy w celu zachowania możliwości pobierania świadczenia emerytalnego, a następnie nie podjęły zatrudnienia, tracąc jedno ze źródeł utrzymania. Naprawienie szkody wyrządzonej w wyniku tzw. bezprawia legislacyjnego powinno obejmować także obowiązek zapłaty ustawowych odsetek od kwot niewypłaconych w terminie świadczeń emerytalnych oraz utraconych wynagrodzeń. Obowiązek zapłaty odsetek od kwot zawieszonych świadczeń emerytalnych przewiduje senacki projekt ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (druk senacki 408).

Ponadto wątpliwości może budzić zgodność art. 2 pkt 1 opiniowanego projektu ustawy z zasadą równości wobec prawa sformułowaną w  art. 32 Konstytucji RP. W projekcie tym proponuje się, aby prawo do wypłaty zawieszonej emerytury przysługiwało wyłącznie osobom, które nabyły prawo do emerytury w okresie od dnia 8 stycznia 2009 r. do dnia
31 grudnia 2010 r. Przepis ten traktuje w sposób dyskryminujący osoby, które spełniły warunki nabycia prawa do emerytury przed dniem 8 stycznia 2009 r. i przed tym dniem złożyły wniosek o emeryturę nie rozwiązując uprzednio stosunku pracy i których wypłata świadczenia została przed dniem 8 stycznia 2009 r. w związku z tym zawieszona,
w porównaniu z osobami, które również spełniły warunki nabycia prawa do emerytury przed dniem 8 stycznia 2009 r, ale wniosek o świadczenia złożyły 8 stycznia 2009 r. i później. Osobom należącym do drugiej grupy ubezpieczonych opiniowany projekt ustawy gwarantuje wypłatę świadczeń zawieszonych w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r., podczas gdy osoby należące do pierwszej grupy na taką rekompensatę liczyć nie mogą.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do projektu założeń projektu ustawy z dnia 24 lipca 2013 r – Prawo restrukturyzacyjne :

1. W części IV- zakres zmian regulacyjnych – Prawo restrukturyzacyjne, w pkt. 3 dotyczącym postępowania sanacyjnego zawarta jest propozycja by w sferze praw i obowiązków pracowniczych otwarcie postępowania sanacyjnego wywoływało takie same skutki, jak ogłoszenie upadłości. Prezydium KK negatywnie ocenia zaproponowaną zmianę, uznając ją za zbyt daleko idącą w kierunku ograniczania praw pracowników oraz ochronnej funkcji prawa pracy. Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z obecnym stanem prawnym art. 41(1) k.p. ma zastosowanie w razie upadłości lub likwidacji pracodawcy. Ustawa prawo upadłościowe i naprawcze wyróżnia dwa rodzaje upadłości: z możliwością zawarcia układu oraz w celu likwidacyjnym. Pomimo nierozróżnienia w przepisach prawa pracy upadłości likwidacyjnej i układowej w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż uchylenie zakazu wypowiadania stosunków pracy i uchylenie szczególnej ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę aktualne jest tylko w stosunku do upadłości likwidacyjnej. Celem art. 41¹ k.p. jest uchylenie ochrony pracowników przed utratą pracy w sytuacji, gdy – co do zasady – ich dalsze zatrudnianie jest niemożliwe
z powodu zakończenia działania i istnienia pracodawcy. W razie otwarcia postępowania sanacyjnego  przedsiębiorcy będącego pracodawcą, zgodnie z obecnym stanem prawnym,  stosunki pracy mogą być rozwiązywane na zasadach określonych w prawie pracy, choćby w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania
z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Przeprowadzanie restrukturyzacji zatrudnienia nie wymaga, aby została zniesiona ochrona trwałości stosunku pracy. Restrukturyzacji zatrudnienia – jeżeli jest ona niezbędna – można dokonać z zachowaniem ochronnej funkcji prawa pracy. Wyjątkowość regulacji przewidzianej w art. 41¹ § 1 k.p. nie powinna być nadużywana do pozbywania się przez pracodawcę pracowników, także tych podlegających szczególnej ochronie, jeżeli pracodawca nadal prowadzi swoją dotychczasową działalność, choćby w ograniczonym zakresie. Przyznanie otwarciu postępowania sanacyjnego takich samych skutków w sferze praw i obowiązków pracowniczych jak ogłoszenie upadłości pozwoli pracodawcy na zwolnienie załogi z pominięciem wszelkich standardów ochronnych. Skoro ograniczenie uprawnień pracowników jest w tym przypadku tak radykalne, to musi być ono oparte na odpowiednio istotnych przesłankach. W przypadku ogłoszenia upadłości (likwidacyjnej) albo likwidacji pracodawcy, przesłanką taką jest brak możliwości dalszego zatrudnienia pracowników. Jeżeli uzasadnienie takie odpada, bo pracodawca nadal istnieje, nadal zatrudnia pracowników, kontynuuje dotychczasową działalność (nadal prowadzi działalność produkcyjną, handlową, usługową, inną), a jedynym ograniczeniem jest ustanowienie nadzorcy sądowego – organu o uprawnieniach nadzorczych i kontrolnych –
z intencją zachowania niepogorszonego stanu masy upadłości, to trudno znaleźć uzasadnienie dla przyzwolenia do zwolnienia wszystkich pracowników (np. znajdujących się w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 k.p. albo szczególnie chronionych na podstawie przepisów odrębnych) z wyłączeniem w stosunku do nich wszystkich przepisów ochronnych. Przyjęcie zaproponowanego w projekcie rozwiązania może w praktyce prowadzić do obchodzenia przepisów o ochronie pracowników. Wystarczy bowiem zgłoszenie wniosku o otwarcie postępowania sanacyjnego aby z, w miarę dobrze jeszcze funkcjonującego zakładu pracy, zwolnić wszystkich bądź niewygodnych pracowników. Przyjęcie zaproponowanego rozwiązania wyeliminowałoby również potrzebę stosowania przepisów ustawy o zwolnieniach grupowych. Tymczasem przepisy określone w ustawie
z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, stanowią odpowiedni instrument prawny do przeprowadzenia zwolnień w zakładzie pracy pracodawcy,
w stosunku do którego doszło do otwarcia postępowania sanacyjnego.

2. W części V zakresu zmian w ustawie – prawo upadłościowe i naprawcze w pkt. 8 lit c) zawarta jest propozycja wprowadzenia możliwości obniżenia w drodze decyzji sędziego – komisarza wynagrodzenia pracowników upadłego lub wynagrodzenia osób świadczących usługi związane z zarządem lub nadzorem przedsiębiorstwem upadłego tzw. shadow directors. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia zaproponowaną zmianę.

Z ochronnej funkcji prawa pracy wynika zasada, iż zmiana warunków pracy na mniej korzystne wymaga zgody pracownika. Ingerencja osoby trzeciej w postaci sędziego-komisarza, pozostającej poza stosunkiem pracy w jego treść, godzi w tę ochronną funkcję prawa pracy. Natomiast arbitralne zmniejszanie wynagrodzenia pracowników upadłego oznaczać będzie przerzucenie na pracowników kosztów prowadzenia działalności gospodarczej oraz stosowanie ochrony masy upadłościowej kosztem pracowników na co NSZZ „Solidarność” nie może wyrazić zgody.

3. W części V zakresu zmian w ustawie – prawo upadłościowe i naprawcze w pkt. 17 lit. c) znajduje się propozycja, aby sędzia – komisarz, w celu przyspieszenia postępowania, mógł dokonywać wezwań, zawiadomień i doręczeń w sposób, który uzna w okolicznościach konkretnej sprawy za najbardziej celowy, nawet z pominięciem przepisów ogólnych. Doręczanie pism w postępowaniu wiąże się z występowaniem określonych skutków prawnych dla stron postępowania. Z tego powodu wskazanie jest wprowadzenie obowiązku poinformowania przez sędziego – komisarza stron na początkowym etapie postępowania o możliwych pozaprzepisowych sposobach wzywania, zawiadamiania
i doręczania oraz obowiązku wyrażenia zgody przez strony na ich zastosowanie.
W przeciwnym wypadku zastosowanie zaproponowanego rozwiązania może skutkować wadliwą komunikacja między sędzia a stronami postępowania.

4. Wskazanie zawarte w części VI Zmiany w innych ustawach pkt. 8, sprowadzające się do wyrażenia, iż zakres zmian w ustawie z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w zakresie niewypłacalności pracodawcy obejmie zakres niezbędny do uwzględnienia zmian związanych z wprowadzeniem postępowań restrukturyzacyjnych nie pozwala na ocenę rzeczywistego zakresu i skutków dla pracowników upadłego proponowanych zmian.

;linihxP;08nt-family:”Times New Roman”,”serif”; mso-fareast-language:PL’>Projektowaną ustawą proponuje się utworzenie Rady do spraw Ryzyka Systemowego,
w której skład mają wchodzić: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Minister Finansów, Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, Prezes Zarządu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, przedstawiciel Ministra Finansów oraz Prezesa Rady Ministrów. Projektowana ustawa zakłada jedynie uczestnictwo z głosem doradczym osób posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie w zakresie zagadnień objętych zadaniami Rady, które mogą być zapraszane przez Przewodniczącego Rady z własnej inicjatywy lub na wniosek innego członka rady oraz powołanie grup roboczych (art. 6 ust 4 oraz art. 9 projektu).
W kontekście założeń w/w rozporządzenia PE i Rady skład Rady do spraw Ryzyka Systemowego nie odzwierciedla zalecanej potrzeby korzystania z wiedzy naukowej.

1.  Brak jest określenia na jaki czas powoływana jest Rada (w przeciwieństwie do Rady ERSS) oraz nie określono skutków finansowych jej funkcjonowania.
2. W proponowanym art. 12 wskazano na możliwość podania do publicznej wiadomości treści uchwał. Brak jest wskazania kryterium, które uchwały mogą zostać podane do publicznej wiadomości.
3. Nie do zaakceptowania jest treść ust. 2 art. 13, z której wynika, że niektórzy członkowie Rady (wymienienie w art. 6 ust. 1 pkt 1-5) mogą upoważnić inne osoby do dostępu do informacji. Celem takiego działania ma być wymiana informacji. Mając na uwadze wrażliwość informacji, którymi Rada będzie się posługiwać, tak ukształtowany sposób procedowania Rady rodzi wątpliwość co do charakteru jej działalności. Taka konstrukcja przepisów jest zupełnie nieczytelna i prowadzi do wniosku, że działalność Rady należy uznać za poufną, co nie zostało wprost wyrażone, pomimo wyraźnych zapisów dotyczących tajemnicy służbowej
   w rozporządzeniu PE i Rady.
4. Rada została wyposażona w daleko idące uprawnienia – wydawanie opinii, ostrzeżeń, zaleceń. Efektem wydanego zalecenia ma być podjecie działań przez wskazany podmiot w terminie określonym przez Radę. Projekt milczy na jakiej podstawie termin ten będzie określany przez Radę, a wskazane podmioty mają „niezwłocznie” informować Radę o podjętych działaniach.  Przedmiot zalecenia został w projekcie określony dość enigmatycznie, a uzasadnienie oraz zawarte w słowniczku definicje są niewystraczające. Dodatkowo powstaje wątpliwość czy nie dojdzie do nakładania się zaleceń wydawanych przez instytucje wymienione w punkcie 1.
5.  W art. 23 Ministerstwo Finansów proponuje uchylenie obecnego art. 137 pkt. 5 ustawy Prawo bankowe, na podstawie którego KNF może wydawać rekomendacje dotyczące dobrych praktyk ostrożnego i stabilnego zarządzania bankami bez wskazania uzasadnienia.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia projekt ustawy
o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym.

1. Prezydium KK nie widzi uzasadnienia dla tworzenia nowego dodatkowego organu proponowanego w projekcie ustawy o nadzorze makrostrożnościowym nad systemem finansowym – Rady do Spraw Ryzyka Systemowego. Nadzór makroostrożnościowy nad systemem finansowym może być sprawowany przez już istniejące organy, co wyeliminuje dodatkowe koszty związane z funkcjonowaniem Rady. Podmioty takie jak: Urząd Komisji Nadzoru Finansowego, Bankowy Fundusz Gwarancyjny, NBP, WGPW, mają swoje uprawnienia w tym zakresie oraz istnieje forum umożliwiające ich współpracę – Komitet Stabilności Finansowej, działający na podstawie ustawy
   z dnia 7 listopada 2008 r. o Komitecie Stabilności Finansowej. Jeżeli zakres jego kompetencji w zakresie wymiany informacji jest niewystarczający dla celów nadzoru makroostrożnościowego, zamiast tworzyć nowy organ, wystarczające wydaje się określenie nowego zakresu wymiany informacji, poprzez rozszerzenie ich także na informacje związane z ryzykiem systemowym.
2. Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady ((UE) nr 1092/2010
   z dnia 24 listopada 2010 r.w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego) stabilność finansowa jest podstawowym warunkiem, który musi zostać spełniony, aby realna gospodarka mogła zapewnić miejsca pracy, kredyty i wzrost gospodarczy.
   Na uwagę zasługuje przyjęcie założenia, że Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) odpowiedzialna za nadzór makroostrożnościowy w Europie powinna korzystać z wiedzy komitetu naukowego wysokiego szczebla i reagować na globalne wyzwania, tak aby zapewnić, by głos Unii w kwestiach związanych ze stabilnością finansową był słyszalny, szczególnie poprzez ścisłą współpracę
   z Międzynarodowym Funduszem Walutowym (MFW) oraz Radą Stabilności Finansowej, których zadaniem jest wydawanie wczesnych ostrzeżeń w sprawie zagrożeń makroostrożnościowych na poziomie ogólnoświatowym, i z partnerami
   z grupy G-20. Właściwe jest zatem ustanowienie ERRS jako nowego, niezależnego organu obejmującego wszystkie sektory finansowe, jak również systemy gwarancyjne. ERRS powinna być odpowiedzialna za nadzór makroostrożnościowy na poziomie unijnym i nie powinna posiadać osobowości prawnej. Warto także odnotować,
   że  przy ustanawianiu Doradczego Komitetu Technicznego oraz Doradczego Komitetu Naukowego należy wziąć pod uwagę istniejące struktury w celu uniknięcia wszelkiego powielania zadań (oba podmioty wchodzą w skład ERRS).
3. Projektowaną ustawą proponuje się utworzenie Rady do spraw Ryzyka Systemowego,
   w której skład mają wchodzić: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Minister Finansów, Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, Prezes Zarządu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, przedstawiciel Ministra Finansów oraz Prezesa Rady Ministrów. Projektowana ustawa zakłada jedynie uczestnictwo z głosem doradczym osób posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie w zakresie zagadnień objętych zadaniami Rady, które mogą być zapraszane przez Przewodniczącego Rady z własnej inicjatywy lub na wniosek innego członka rady oraz powołanie grup roboczych (art. 6 ust 4 oraz art. 9 projektu).
   W kontekście założeń w/w rozporządzenia PE i Rady skład Rady do spraw Ryzyka Systemowego nie odzwierciedla zalecanej potrzeby korzystania z wiedzy naukowej.
4.  Brak jest określenia na jaki czas powoływana jest Rada (w przeciwieństwie do Rady ERSS) oraz nie określono skutków finansowych jej funkcjonowania.
5. W proponowanym art. 12 wskazano na możliwość podania do publicznej wiadomości treści uchwał. Brak jest wskazania kryterium, które uchwały mogą zostać podane do publicznej wiadomości.
6. Nie do zaakceptowania jest treść ust. 2 art. 13, z której wynika, że niektórzy członkowie Rady (wymienienie w art. 6 ust. 1 pkt 1-5) mogą upoważnić inne osoby do dostępu do informacji. Celem takiego działania ma być wymiana informacji. Mając na uwadze wrażliwość informacji, którymi Rada będzie się posługiwać, tak ukształtowany sposób procedowania Rady rodzi wątpliwość co do charakteru jej działalności. Taka konstrukcja przepisów jest zupełnie nieczytelna i prowadzi do wniosku, że działalność Rady należy uznać za poufną, co nie zostało wprost wyrażone, pomimo wyraźnych zapisów dotyczących tajemnicy służbowej
   w rozporządzeniu PE i Rady.
7. Rada została wyposażona w daleko idące uprawnienia – wydawanie opinii, ostrzeżeń, zaleceń. Efektem wydanego zalecenia ma być podjecie działań przez wskazany podmiot w terminie określonym przez Radę. Projekt milczy na jakiej podstawie termin ten będzie określany przez Radę, a wskazane podmioty mają „niezwłocznie” informować Radę o podjętych działaniach.  Przedmiot zalecenia został w projekcie określony dość enigmatycznie, a uzasadnienie oraz zawarte w słowniczku definicje są niewystraczające. Dodatkowo powstaje wątpliwość czy nie dojdzie do nakładania się zaleceń wydawanych przez instytucje wymienione w punkcie 1.
8.  W art. 23 Ministerstwo Finansów proponuje uchylenie obecnego art. 137 pkt. 5 ustawy Prawo bankowe, na podstawie którego KNF może wydawać rekomendacje dotyczące dobrych praktyk ostrożnego i stabilnego zarządzania bankami bez wskazania uzasadnienia.