Dzień: 2012-10-06

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej negatywnie ocenia projekt ustawy z dnia 12 lipca 2012 r. o zmianie ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych oraz o zmianie niektórych ustaw.

W 2009 r. została uchwalona nowa ustawa o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych. Następnie w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 stycznia 2012 r. (Sygn. Akt Kp 10/09) Sejm zmodyfikował zakwestionowane przepisy ustawy i w dniu 26 lipca 2012 r. ustawa w nowym brzmieniu została opublikowana (Dz. U z 2012, poz. 855). Opiniowany przez Prezydium KK NSZZ „Solidarność” poselski projekt został wniesiony do laski marszałkowskiej przed publikacją ustawy w Dzienniku Ustaw.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” podtrzymuje stanowisko XXIII KZD ws. zmian w ustawie o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych sprzeciwiając się wprowadzeniu przepisów ograniczających niezależność kas spółdzielczych, które mogą doprowadzić do wyeliminowania międzysektorowej konkurencji na rynku usług finansowych.

Zdaniem Prezydium KK projekt nie uwzględnia specyfiki SKOK, wzorując proponowane regulacje wprost na rozwiązaniach zastosowanych dla banków, które prowadzą znacznie szerszą działalność.

Projekt wprowadza rozwiązania nadzorcze dalej idące niż w przypadku innych instytucji finansowych (np. dotyczące kadencji członków zarządów i rad nadzorczych). Brak jest uzasadnienia dla zastąpienia regulacji Prawa spółdzielczego rozwiązaniami pochodzącymi z Kodeksu spółek handlowych.

Biorąc pod uwagę bardzo istotny cel projektu, jakim jest dodatkowe wzmocnienia bezpieczeństwa członków kas oraz zapewnienia stabilności finansowej całemu systemowi finansowemu oraz zapewnienia bezpieczeństwa środków gromadzonych, należałoby wykazać, że dotychczas stosowane zabezpieczenia są niewystarczające. Takich informacji w uzasadnieniu projektu nie ma, a dodatkowo projektodawcy potwierdzają wypełnienie przez obowiązującą ustawę ustaleń dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/14/WE z dnia 11 marca 2009 r. zmieniającej dyrektywę 94/19/WE w sprawie systemów gwarantowania depozytów w odniesieniu do poziomu gwarancji oraz terminu wypłaty. Warto także zwrócić uwagę na wolę projektodawcy (wyrażoną w uzasadnieniu) opracowania rozwiązań prawnych uwzględniających specyfikę kas, jednak szczegółowe rozwiązania przedstawione w projekcie przeczą tej tezie. Znaczna część przepisów powstała w oparciu o regulacje zawarte w ustawie o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, a wiele sformułowań zostało przeniesionych wprost w brzmieniu zawartym w ustawie, a zmiany dotyczą jedynie nomenklatury (zmiana: „bank” lub „podmiot objęty systemem gwarantowania” na „kasa”).

Zakres przedłożonej nowelizacji wymaga przedstawienia analizy jej skutków oraz kosztów ich wdrożenia dla dalszego funkcjonowania SKOK, ale przede wszystkim dla beneficjentów kas spółdzielczych, tym bardziej, że projekt wprowadza istotne zmiany
w systemie gwarantowania depozytów. Biorąc pod uwagę skutki proponowanych zmian, okres 14 dni vacatio legis jest zdecydowanie niewystarczający.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, w związku z podpisanym przez Prezesa Rady Ministrów zarządzeniem nr 72 z dnia 6 września 2012 r. zmieniającym zarządzenie Prezesa Rady Ministrów nr 41 z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie Zespołu ds. Rozwiązań Systemowych w Zakresie Ekonomii Społecznej, wyznacza do prac w Zespole jako przedstawiciela NSZZ „Solidarność” Agnieszkę Kochańską.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia cofnąć rekomendację przedstawicielowi NSZZ „Solidarność” Zdzisławowi Maszkiewiczowi – członkowi zespołu problemowego ds. polityki gospodarczej i rynku pracy i powołać w jego miejsce Waldemara Bartosza jako członka zespołu problemowego ds. polityki gospodarczej i rynku pracy Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno Gospodarczych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia cofnąć rekomendację do prac w Naczelnej Radzie Zatrudnienia przedstawicielowi NSZZ „Solidarność” Zdzisławowi Maszkiewiczowi, a w jego miejsce powołuje Waldemara Bartosza.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” protestuje przeciwko rozwiązaniom zawartym w projekcie ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wyraża zgody na ponowne zamrożenie wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej w sytuacji stale rosnących cen i kosztów utrzymania. Od 2007 roku następuje systematyczny spadek płac realnych osób pracujących w sferze budżetowej. Spadek wynagrodzeń realnych jest tym dotkliwszy dla pracowników, że wzrosty cen dotyczą głownie cen nośników energii, opłat za mieszkanie oraz cen żywności.

Za niedopuszczalne uważamy sięganie po raz kolejny do środków Funduszu Pracy, niezgodnie z jego przeznaczeniem (finansowanie szkoleń, staży, specjalizacji służby zdrowia) oraz zamrożenie na poziomie 2011 r. zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Uwagi szczegółowe

1. Prezydium KK zdecydowanie negatywnie ocenia zmiany zaproponowane w art. 2 projektu. Projektodawcy planują, aby przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej, będące podstawą do wyliczeń odpisu podstawowego na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, stanowiło przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w drugim półroczu 2010 r., ogłoszone przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 5 ust. 7 ustawy. Tak więc proponuje się, aby podstawa do wyliczeń odpisu podstawowego na Fundusz w 2013 roku pozostała na taki samym poziomie jak w roku 2012 r.

Z uzasadnienia do projektu ustawy wynika, iż przyczyną proponowanych rozwiązań jest realizacja polityki państwa polegająca na zamrożeniu wydatków
na wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w sferze budżetowej. Należy wskazać, iż proponowana zmiana wywrze szerszy skutek, niż wskazany przez projektodawcę
w uzasadnieniu. Zakres podmiotowy ustawy obejmuje zarówno pracodawców sfery budżetowej jak i działających poza nią. Zatem beneficjentami środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych mogą być zarówno pracownicy zatrudnieni w sferze budżetowej, jak i ci zatrudnieni u pozostałych pracodawców. Wprowadzenie proponowanej zmiany wpłynie również na wysokość świadczenia urlopowego wypłacanego pracownikom przez pracodawców, którzy nie utworzyli zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Art. 8 ust. 1. ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wskazuje, iż przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu. Z powyższego wynika, iż beneficjantami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych są pracownicy znajdujący się w najtrudniejszej sytuacji ekonomiczno-społecznej. Utrzymanie wysokości odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych na poziomie roku poprzedniego będzie oznaczać, iż pracownicy znajdujący się w trudnej sytuacji otrzymają pomoc o mniejszej wartości realnej.

 1.Prezydium KK negatywnie opiniuje zmiany zaproponowane w art. 3, 9, 16, 27 i 28 projektu ustawy.

Projekt przewiduje kolejny rok z rzędu obciążenie Funduszu Pracy kosztami szkoleń lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarek i położnych, co jest sprzeczne z celem, dla którego Fundusz Pracy został powołany. Ponadto, jako dysponenta Funduszu w powyższym zakresie ustanowiono Ministra Zdrowia, który zgodnie z podziałem kompetencji nie realizuje zadania w postaci aktywizacji osób bezrobotnych. Dysponentem Funduszu Pracy powinien być w pełnym zakresie Minister Pracy i Polityki Społecznej. Jednocześnie należy podkreślić, iż w uzasadnieniu projektu ustawy nie wskazano przyczyn finansowania szkoleń lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarek i położnych z Funduszu Pracy. Wskazano jedynie, iż finansowanie to odbywało się w latach ubiegłych, zatem konieczne jest jego przedłużenie w roku kolejnym. Mając na uwadze powyższe ocena skutków regulacji powinna przewidywać negatywny wpływ na rynek pracy ww. przepisów, ponieważ ograniczają one co najmniej o ponad 800 mln zł finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu.

W art. 9 ust. 2 projektu negatywnie należy ocenić możliwość przesunięcia środków Funduszu Pracy na finansowanie innych działań, niż związane z przeciwdziałaniem bezrobociu. NSZZ „Solidarność” nie akceptuje pomniejszania kwot przeznaczonych na aktywizację bezrobotnych, na rzecz działań niezwiązanych z promocją zatrudnienia szczególnie w okresie kryzysu gospodarczego i związanego z nim wzrostu stopy bezrobocia.

1. Art. 4 projektu zawiera propozycję zmiany ustawy o rehabilitacji zawodowej
   i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w postaci dodania art. 68gb. Zmiana ta polega na zróżnicowaniu wysokości dofinansowania do wynagrodzenia niepełnosprawnych pracowników w zależności od statusu zatrudniającego ich podmiotu, przyznając wyższe dofinansowanie pracodawcom prowadzącym zakład pracy chronionej. NSZZ „Solidarność” wielokrotnie podkreślała, że zróżnicowanie wysokości pomocy państwa na zatrudnianie osób niepełnosprawnych na otwartym
   i chronionym rynku pracy powinno stanowić stały element systemu rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych a w tym wspierania przez państwo pracodawców realizujących to zadanie. Przekonanie o konieczności zróżnicowania pomocy wynika
   z tego, iż na pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne w zakładach pracy chronionej nałożonych jest znacznie więcej obowiązków w zakresie rehabilitacji
   i ochrony zdrowia niepełnosprawnych pracowników niż na pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne na otwartym rynku pracy. Z tej przyczyny NSZZ „Solidarność” wskazuje, iż o ile konieczne i celowe jest zróżnicowanie wsparcia pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, czego odzwierciedlenie znajduje się w opiniowanym projekcie, to nie może wyrazić poparcia dla sposobu, w jaki to zróżnicowanie jest realizowane. Zgodnie z szacunkami Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w 2013 roku wydatki na dofinansowanie do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych przy utrzymaniu zróżnicowania wysokości dofinansowania w zależności od statusu pracodawcy będą
   o około 300 mln zł niższe niż przy zrównaniu pomocy dla otwartego i chronionego rynku pracy. Zawieranie co roku w ustawach okołobudżetwych rozwiązania, które powinno stanowić stały element systemu wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych wskazuje, iż ustawodawca bardziej kieruje się doraźnym interesem budżetu państwa niż potrzebą stworzenia stabilnego systemu wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

1. Wątpliwość budzi zgodność proponowanego art. 8 z zasadami gospodarowania środkami Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej zapisanymi w ustawie Prawo ochrony środowiska. Art.400a ustawy Prawo ochrony środowiska wylicza szczegółowo zadania, na które mogą zostać użyte środki NFOŚiGW. Art.400a, ust.1 p.42) umożliwia wprawdzie wydatkowanie tych środków na „inne zadania służące ochronie środowiska i gospodarce wodnej(…)”, jednakże projektodawca nie wykazuje, w jaki sposób składka do Europejskiej Agencji Kosmicznej ESA miałaby służyć ochronie środowiska i gospodarki wodnej w Polsce.

1. Prezydium Komisji Krajowej proponuje dokonać zmiany w art. 19 ust.4 projektu.

Z uwagi na specyfikę działalności Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej prowadzonej zgodnie z bezpośrednio stosowanymi przepisami prawa UE dot. Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej oraz pod nadzorem międzynarodowych organizacji i instytucji europejskich, proponuje się dodanie pkt 3) w brzmieniu:

„3) związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa żeglugi powietrznej oraz realizacją pozostałych ogólnoeuropejskich celów w zakresie skuteczności działania  przez Polską Agencję Żeglugi Powietrznej”.

Zgodne z przepisami dotyczącymi funkcjonowania jednostek sektora budżetowego, każdy wydatek tej jednostki winien mieć wskazane źródło finansowania z budżetu państwa. W przeciwieństwie do innych jednostek sektora finansów publicznych,
w przypadku Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej środki publiczne – budżetu państwa nie stanowią podstawy finansowej. Agencja nie jest dysponentem budżetu państwa, posiada budżet wypracowany z własnych przychodów, czyli jest organem
w pełni samofinansującym się – generuje przychody z odpłatnego świadczenia usług na rzecz innych podmiotów, w głównej mierze obcych przewoźników lotniczych.

Zasadniczymi regulacjami prawnymi na podstawie, których funkcjonuje Agencja są przepisy Unii Europejskiej, postanowienia umów międzynarodowych oraz przepisy Europejskiej Organizacji Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej EUROCONTROL. Przepisy krajowe stosowane są wyłącznie w zakresie nieobjętym wskazanymi wyżej regulacjami międzynarodowymi. Zasady powyższe dotyczą również gospodarki finansowej PAŻP. Zgodnie z art. 8 i art. 9 ustawy o Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej, Agencja prowadzi samodzielną gospodarkę finansową, z uwzględnieniem prawa Unii Europejskiej, umów międzynarodowych oraz przepisów Europejskiej Organizacji Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej EUROCONTROL, dotyczących systemu opłat nawigacyjnych, w tym zasad ustalania i pobierania opłat oraz wystawiania faktur określonych przez komórkę organizacyjną EUROCONTROL – Centralne Biuro Opłat Trasowych (CRCO). PAŻP pokrywa koszty prowadzenia swojej działalności z własnych przychodów. Rachunkowość oraz sprawozdawczość Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej prowadzona jest zgodnie z Międzynarodowymi Standardami  Rachunkowości, natomiast przepisy polskiej ustawy o rachunkowości stosuje się wyłącznie posiłkowo.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” upoważnia:

1. Piotra Dudę – Przewodniczącego KK,
2. Jerzego Jaworskiego – Skarbnika KK

do zawarcia umowy zlecenia w przedmiocie uregulowania stanu prawnego nieruchomości gruntowej, zabudowanej, położonej w Poznaniu z Masiota i Wspólnicy Adwokacka Spółka Partnerska z siedzibą w Poznaniu oraz Ogólnopolskim Porozumieniem Związków Zawodowych z siedzibą w Warszawie.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia następujące uwagi do projektu ustawy Prawo Spółdzielcze:

1.  Art.  6 § 1 projektu stanowi, że spółdzielnia liczy co najmniej pięciu członków. Prezydium nie widzi uzasadnienia do  zmiany  minimalnej liczby członków spółdzielni (z dziesięciu  do pięciu).
2. W art. 11 uregulowano odpowiedzialność członka spółdzielni za straty spółdzielni. Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 1 członek uczestniczy w stratach spółdzielni do wysokości objętych udziałów. Moment objęcia udziału uregulowany jest w art.10 § 3 projektu. Zgodnie z przywołanym przepisem objęcie udziału następuje
   z chwilą dokonania wpłaty na udział. Rodzaje udziałów obejmowanych przez członków spółdzielni uregulowane są w art. 10 § 1. Przepis ten wyróżnia istnienie w spółdzielni udziałów obowiązkowych i udziałów fakultatywnych. Z treści wskazanych przepisów wynika, iż projekt zakłada odpowiedzialność zarówno
   z objętych udziałów obowiązkowych jak i z objętych udziałów fakultatywnych. Przy takiej konstrukcji odpowiedzialności członków spółdzielni za straty spółdzielni, członkowie nie będą skłonni deklarować udziałów fakultatywnych
   a tym samym wspierać rozwoju spółdzielni zwłaszcza, iż zgodnie z art. 29 § 4 projektu członek spółdzielni ma jeden głos bez względu na liczbę posiadanych udziałów.
3. Art. 17 § 1 projektu kwestię wysokości i terminu wniesienia wpisowego pozostawia do regulacji Statutu spółdzielni. Taka regulacja umożliwia ustalanie
   w statutach wpisowego na wysokości tak wysokiej, iż nie możliwej do spełnienia dla potencjalnego nowego członka. Ponieważ kwota wpisowego nie ulega zwrotowi, nie powinna ona być nadmiernie zawyżona. Ustawa powinna określać maksymalną kwotę wpisowego, ustaloną w odniesieniu np. do przeciętnego czy najniższego wynagrodzenia.
4. Art. 28 § 2 stanowiący, iż czynność prawna dokonana bez zgody właściwego organu spółdzielni, wymaganej wyłącznie przez statut jest ważna, jednakże nie wyklucza to odpowiedzialności osób dokonujących czynności za szkodę wyrządzoną spółdzielni może stwarzać pole do nadużyć i obchodzenia prawa. Dlatego przepis ten powinien zostać zmieniony w ten sposób, aby wprowadzić termin np. dwóch miesięcy od dnia dokonania czynności prawnej, w którym właściwy organ może uchwałą konwalidować dokonaną czynność prawną.
   Po bezskutecznym upływie terminu czynność jest nieważna. Skoro statut nakazuje w określonych przypadkach uzyskanie uchwały odpowiedniego organu spółdzielni to należy wprowadzić taki mechanizm, który umożliwi uzyskanie tej uchwały
   w odpowiednim terminie również po dokonaniu czynności. Nie można jednak
   w ustawie uregulować mechanizmu zachęcającego do omijania przepisów statutu. Z tych względów zmiana jest konieczna i uzasadniona.
5. W art. 32 § 2 uregulowane są zasady głosowania na walnym zebraniu członków. Przepis ten przewiduje możliwość ważnego przeprowadzenia głosowania
   i podjęcia ważnej uchwały niezależnie od liczby obecnych członków uprawnionych do głosowania, chyba  że ustawa lub statut stanowi inaczej.  Sprawy rozpatrywane i uchwalane przez organ spółdzielni, którym jest walne zgromadzenie członków są sprawami zbyt wielkiej wagi, aby kwestie quorum pozostawić do regulacji statutu. Do podejmowania uchwał przez walne zgromadzenie członków należy zastosować analogiczne zasady jakie mają zastosowanie do głosowań innego organu spółdzielni, jakim jest rada nadzorcza. Zgodnie z art. 39 § 7 projektu rada podejmuje uchwały, jeżeli na posiedzeniu jest obecna co najmniej połowa jej członków a wszyscy członkowie zostali zaproszeni. Dlatego proponujemy art. 32 § 2 nadać następujące brzmienie: „Walne zgromadzenie podejmuje uchwały zwykłą większością głosów, chyba że ustawa lub statut stanowią inaczej, w obecności co najmniej połowy obecnych uprawnionych do głosowania członków spółdzielni.”
6. W art. 58 § 2 pkt. 1 wskazane jest, iż nadwyżka bilansowa może podlegać podziałowi między członków zgodnie ze statutem, w szczególności stosownie do transakcji członka ze spółdzielnią. Jednocześnie w ustawie brak wskazania co należy rozumieć przez „transakcję członka ze spółdzielnią”. Z analizy językowej nie można wydedukować co ustawodawca miał na myśli.
7. Związek negatywnie ocenia zawarte w art. 64 projektu wyłączenie zastosowania przepisów art. 23¹ k.p. w odniesieniu do członków spółdzielni przejmowanej. Rozwiązania szczególne zawarte w art. 63 projektu nie regulują w sposób wystarczający kwestii związanych w trwałością stosunku pracy członków spółdzielni przejmowanej.  Z tych względów odpowiednie stosowanie przepisu art. 23¹ k.p. jest konieczne i uzasadnione.
8. Proponujemy wykreślenie § 2 art. 116. W art. 116 § 2 projektu proponuje się wprowadzenie możliwości zawierania umów o pracę na czas określony
   z członkami spółdzielni, jeżeli względy gospodarki rynkowej lub sezonowy charakter działalności tego wymagają. Wielokrotne zawieranie takiej umowy nie ma powodować przekształcenia tej umowy w umowę na czas nieokreślony.  Ustalenie warunków pracy w powyższy sposób w znacznym zakresie odbiega na niekorzyść członków spółdzielni od zasad nawiązywania stosunku pracy uregulowanych w kodeksie pracy.  Przepisy zawarte w art. 119 projektu zawierają wystarczające mechanizmy umożliwiające w sposób elastyczny dostosowywanie poziomu zatrudnienia w spółdzielni pracy w zależności od gospodarczej konieczności.  Z powyższego względu należy uznać, iż zawarta w art. 116 projektu propozycja kształtowania poziomu zatrudnienia w spółdzielni pracy jest zbędna
   i nie znajdująca uzasadnienia w świetle zasad funkcjonowania spółdzielni,
   w szczególności wobec finansowej partycypacji członków spółdzielni
   w działaniach spółdzielni oraz ponoszenia przez nich ryzyka gospodarczego działania spółdzielni poprzez ponoszenie odpowiedzialności za straty spółdzielni do wysokości objętych udziałów. Wprowadzenie w życie art. 116 § 2
   w proponowanym przez projektodawcę brzmieniu będzie stanowiło źródło nadużyć nie przyczyniając się do poprawy działalności spółdzielni.
9. Przepis art. 119 zawiera upoważnienia do skracania czasu pracy i zmniejszania wynagrodzenia członków spółdzielni bez wypowiedzenia warunków pracy i płacy, na podstawie uchwały rady nadzorczej. Ze względu na szczególny charakter uchwały, która ma stanowić podstawę znacznej ingerencji w prawa pracownicze członków spółdzielni, zasadnym jest aby uchwała ta podejmowana była przez walne zgromadzenie spółdzielni a nie przez radę nadzorczą spółdzielni. W art. 119, w pierwszym zdaniu, wyraz „rada” proponuje się zastąpić wyrażeniem „walne zgromadzenie”.
10. Art. 121 § 2 stanowi, iż spółdzielnia może rozwiązać z członkiem spółdzielczą umowę o pracę bez wypowiedzenia wyłącznie z przyczyn uzasadniających zgodnie z Kodeksem pracy takie rozwiązanie umowy o pracę bez winy pracownika. NSZZ „Solidarność” nie widzi uzasadnienia dla ustalania możliwości rozwiązania spółdzielczej umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn nie zawinionych przez pracownika. Przepis Art. 121 § 2 powinien przyjąć brzmienie: „Spółdzielnia może rozwiązać z członkiem spółdzielczą umowę o pracę bez wypowiedzenia wyłącznie z przyczyn uzasadniających zgodnie z Kodeksem pracy takie rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika.
11.  Jednocześnie pozytywnie należy ocenić przedstawione w projekcie propozycje zmierzające do cofnięcia niekorzystnych zmian wprowadzonych do obecnej ustawy Prawo Spółdzielcze ustawą z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców. Należy tu wskazać przede wszystkim na pominięcie w opiniowanym projekcie możliwości przekształcania spółdzielni pracy w spółki prawa handlowego oraz dopuszczalność nieograniczonego zatrudniania członków spółdzielni na podstawie umów o pracę.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu  rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 20 września  2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.