Miesiąc: maj 2012

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie wysokości minimalnego  wynagrodzenia dla cudzoziemca wymaganego do udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje projekt  ustawy o spółdzielniach.

Twórcy projektu proponują, aby ustawa o spółdzielniach zawierała regulacje ogólne dotyczące spółdzielni wszystkich rodzajów, kwestie szczególne pozostawiając do uregulowania w odrębnych ustawach. Wskazuje się również, iż do czasu opracowania projektów odrębnych ustaw o spółdzielniach rolniczych oraz o spółdzielniach pracy proponuje się utrzymanie w mocy części przepisów ustawy Prawo spółdzielcze. Przyjęcie niniejszej ustawy oznaczałoby, że w obowiązującym porządku prawnym występowałyby dwie ustawy, których nazwa wskazywałaby na uregulowanie takiej samej materii dotyczącej prawa spółdzielczego: ustawa z 16 września 1982 roku – Prawo spółdzielcze oraz ustawa o spółdzielniach, co jest mylące, a przez to może prowadzić do utrudnienia w stosowaniu prawa. Do czasu kompleksowego uregulowania kwestii spółdzielni rolniczych i spółdzielni pracy w odrębnych aktach prawnych, wprowadzenie rozwiązań zawartych w projekcie jest  przedwczesne.

Uwagi szczegółowe:

– w art. 10 w sposób nieprecyzyjny uregulowano kwestię organu właściwego do przyjmowania członków i organu odwoławczego od uchwały odmawiającej przyjęcia członka.  Organ podejmujący uchwałę w sprawie przyjęcia członka określa statut. Natomiast z treści ust. 5 wynika, że statut wskazuje organ, do którego przysługuje odwołanie od uchwały odmawiającej przyjęcia, jeżeli organem właściwym do przyjmowania członków nie jest walne zgromadzenie. A contrario jeżeli organem właściwym do przyjmowania członków jest walne zgromadzenie, to jaki organ jest właściwy do rozpatrzenia odwołania? Tego projekt nie reguluje.

– doprecyzowania wymaga treść art. 13 ust. 1 w ten sposób aby wskazać,  iż członek spółdzielni uczestniczy w stratach spółdzielni do wysokości zadeklarowanych udziałów obowiązkowych. Proponujemy po wyrazie „udziałów” dodać wyraz „obowiązkowych”.

– niekorzystne dla członków spółdzielni jest postanowienie art. 13  ust. 2, zgodnie
z którym były członek spółdzielni ma uczestniczyć w pokrywaniu strat spółdzielni tak, jakby nadal był jej członkiem w przypadkach i przez okres określony tym przepisem. Jest to nowa, niekorzystna dla członków propozycja zmiany, do tej pory nie występująca w ustawie – Prawo spółdzielcze. Propozycja ta nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż straty spółdzielni mogą powstać w okresie po utracie członkostwa.  Nie znajduje uzasadnienia obciążanie za straty spółdzielni byłego członka spółdzielni, gdyż tracąc członkostwo, traci on swoje prawa korporacyjne,
a przez to możliwość wpływania na działalność spółdzielni. Proponujemy wykreślenie art. 13 ust. 2

– w art. 35 ust. 3 zdanie drugie przewiduje możliwość podejmowania uchwał, niezależnie od porządku obrad w sprawach, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt. 2 i 3 czyli w sprawach rozpatrywania sprawozdań rady nadzorczej, zatwierdzania rocznych sprawozdań finansowych i sprawozdań z działalności spółdzielni oraz podejmowanie uchwał co do wniosków członków spółdzielni, rady nadzorczej lub zarządu w tych sprawach i udzielanie absolutorium członkom rady nadzorczej lub zarządu oraz rozpatrywanie wniosków wynikających z przedstawionego protokołu z lustracji
i podejmowanie uchwał w tym zakresie. Proponujemy wykreślić zdanie drugie w ust. 3. Podejmowanie uchwał w tak ważnych sprawach jak te wymienione w art. 32 ust. 1 pkt 2 i 3 nie może być dokonywane w taki sposób, aby uniemożliwić członkom spółdzielni przygotowanie się do świadomego głosowania. Wymóg  zamieszczania danej sprawy w porządku obrad gwarantuje możliwość przygotowania się członka do głosowania. Utrzymanie proponowanego zapisu może w praktyce stanowić źródło nadużyć i pochopnego podejmowania uchwał niekorzystnych dla spółdzielni i jej członków

– art. 59 regulujący zasady podziału zysku i nadwyżki bilansowej spółdzielni wskazuje w ust. 2 pkt 1, iż podział ten może zależeć od „transakcji członka spółdzielni”.  Wyrażenie „transakcja członka spółdzielni” jest wyrażeniem bardzo niedookreślonym i trudno dociec co  autor projektu mógł mieć na myśli.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Skutkiem wprowadzenia w życie projektu ustawy SLD o likwidacji IPN będzie zlikwidowanie lustracji oraz utrudnienie dostępu do akt organów bezpieczeństwa, na co Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wyraża zgody.

Przesunięcie zasobów archiwalnych IPN (razem z zadaniami gromadzenia, przechowywania, opracowywania, zabezpieczenia i publikowania dokumentów organów bezpieczeństwa) w gestię Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych, czyli do instytucji, której ilość miejsc w czytelniach jest mała, uczyni iluzorycznym dostęp zainteresowanych (nie będących fachowcami) do tych materiałów. Takie rozwiązanie instytucjonalne – i w podobnym celu – proponował w swoim projekcie prezydent A. Kwaśniewski, co było wówczas interpretowane jako zamiar faktycznego zablokowania dostępu do tych materiałów przy deklarowanej teoretycznej dostępności powszechnej.

Mechanizm potwierdzanego podpisem zobowiązania do niepodawania do wiadomości publicznej danych osobowych, wymagany przez archiwa państwowe podległe Naczelnej Dyrekcji AP od wszystkich korzystających z udostępnionych materiałów archiwalnych jest obecnie stosowany nawet w przypadku danych osobowych pochodzących z XVI – XVIII wieku. W tej sytuacji korzystający z tzw. „archiwum obywatelskiego” będą tracili prawo dostępu do niego w przyszłości, po własnowolnej publikacji danych osobowych dotyczących np. funkcjonariuszy UB, SB, Gestapo, SD, NKWD, Smiersza.

Z urzędu wykluczony miałby być dostęp zainteresowanych do oryginalnych dokumentów (art. 15 ust. 1 projektu ), natomiast po obejrzeniu (zanonimizowanych) kopii dokumentów zainteresowany mógłby składać wniosek do Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych o udostępnienie oryginałów (art. 18 projektu).

 Nie wyrażamy zgody na  wyłączenie z dotychczasowego zasobu i z udostępniania akt Głównego Urzędu Kontroli Prasy Publikacji i Widowisk, Urzędu do Spraw Wyznań, a także zachowanych materiałów organów bezpieczeństwa państw obcych – Trzeciej Rzeszy i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (art. 8). Prezydium KK  sprzeciwia się  wyłączeniu z dotychczasowych celów działania (z przechowywania, gromadzenia, ewidencji, opracowania, zabezpieczenia i udostępniania) materiałów dotyczących przestępstw funkcjonariuszy państwa komunistycznego, popełnionych pomiędzy 17.IX.1939 r. a 21.VII.1944 r. (art.12 ust.1) .

Nie można zaakceptować minimalizacji celów edukacji publicznej w zakresie struktur i metod instytucji zbrodniczych względem narodu polskiego (art. 5 i 32) przez przeniesienie tych obowiązków na ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego (czego jako dodatku do dotychczasowego, nadmiernego zakresu obowiązków nie będzie prawdopodobnie  efektywnie wykonywał) lub przez delegację dla ministra do przekazania tych zadań innym istniejącym instytucjom (co przy likwidacji dotychczasowych środków budżetowych na ten cel będzie oznaczało dla tych instytucji dodatkowe, ponad miarowe obciążenie).

Nie do zaakceptowania jest praktyczne ograniczenie  ścigania przestępstw przeciw narodowi polskiemu lub zbrodni przeciw ludzkości i wojennych (art. 5 i 29).

Badanie i ściganie tak odległych w czasie przestępstw w praktyce sprzeczne jest
z pragmatyką służbową prokuratury, ponieważ czas poświęcony takiemu ściganiu jest bardzo długi, oznacza przekraczanie przez „normalnego” prokuratora terminów wymaganych przez przełożonych i przekłada się na pogorszenie szans awansu służbowego. Z tych powodów większość dawniejszych śledztw tego typu była prędko zamykana za cichym przyzwoleniem przełożonych, skoro nawet szukanie świadków wydarzeń sprzed sześćdziesięciu lat lub ich dzisiejszych adresów nie mieściło się w normach zwykłych poszukiwań, nie mówiąc o trudności zrozumienia przez prokuratorów pojęć, terminologii, okoliczności i warunków dotyczących życia podczas okupacji, w obozach i więzieniach, w trakcie przymusu oficjalnego i ukrytego.

Prokuratura w IPN była zwolniona z bieżących obciążeń prokuratury. Przy jej powrocie do „normalnej” prokuratury zwyciężyć muszą potrzeby walki z bieżącą przestępczością, kosztem pracochłonniejszego badania przestępczości dawnej.

 Uwagi szczegółowe

W projekcie znajduje się szereg błędów, pominięć, niespójności, niekonsekwencji lub rozwiązań osobliwie nietypowych. Projekt nie przewiduje :

 – powołania  następcy prawnego IPN w zakresie realizacji ustawy z 15.X.2008 r.
„O zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin” (Dz. U. 2008 r. Nr 220, poz. 1410 ze zm.). Dotyczy to głównie dawnych funkcjonariuszy z PRL w sprawach czasu ich ówczesnej służby

–  kontynuacji realizacji kompetencji Prezesa IPN z ustawy z dnia 24.I.1991 r.„O kombatantach oraz o niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego” (Dz. U. 1991 r. Nr 17, poz. 75 ze zm.)

–  koniecznych zmian w przepisach ustawy z dnia 5.VIII.2010 „O ochronie informacji niejawnych (Dz. U. 2010 r. Nr 182, poz. 1228 ze zm.)

–    realizacji procedur udostępniania materiałów archiwalnych (np. funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa i osób publicznych), zawartych w ustawie
„O ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.)

–      koniecznej zmiany trybu przy składaniu wniosków o przyznanie Krzyża Wolności i Solidarności

–      okresu przejściowego dla wszczętych postępowań administracyjnych (np.
w sprawach udostępniania dokumentów).

Art. 16 ust. 1 pkt. 2 jest niezgodny z konstytucją (Trybunał Konstytucyjny, Dz. U. 2007 r. Nr 85, poz. 571)

 Art. 6 ust. 1 odsyła do art. 7a, którego w projekcie nie ma.

 Art. 16 błędnie odnosi się do art. 14 ust. 1 w sprawach udostępniania.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”  z wielkim  niepokojem przyjmuje informacje o stanie dialogu społecznego w firmie Fiat Auto Poland S.A.

Zgodnie z informacjami, które otrzymujemy od członków Organizacji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” nie tylko  blokowane są procedury sporu zbiorowego, ale kadra kierownicza średniego szczebla posuwa się do szantażu wobec członków NSZZ „Solidarność”. Przedłużenie umowy o pracę uzależniane jest od  rezygnacji z członkostwa w związku zawodowym.

Działania te poddają w wątpliwość możliwość rozwiązywania nabrzmiałych konfliktów pomiędzy stronami w duchu dialogu i wzajemnego poszanowania.

Oczekujemy od pracodawcy traktowania Związku jako partnera reprezentującego zbiorowe interesy pracowników a nie jako zagrożenie dla przedsiębiorstwa. Oczekujemy jednoczesnego potępienia niezgodnych z prawem działań. Przede wszystkim zaś oczekujemy uświadomienia średniego personelu kierowniczego o prawach związków zawodowych oraz o obowiązku ich przestrzegania.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” działając na podstawie uchwały Komisji Krajowej nr 29/04, rejestruje Międzyzakładową Komisję Koordynacyjną NSZZ „Solidarność” Grupy FAMUR S.A.

MKK rejestruje się w Krajowym Rejestrze MKK pod nr „85”.

Decyzja do użytku służbowego

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”  negatywnie opiniuje Krajowy Program Działań na Rzecz Zatrudnienia na lata 2012 – 2014.

Przedłożony projekt w ślad za Krajowym Planem Reform na lata 2009 – 2011, powiela nadmiernie optymistyczne dane w zakresie prognozy dotyczącej: wzrostu rozwoju gospodarczego, stopnia inwestycji, popytu, konsumpcji, poziomu zatrudnienia, wzrostu płac, stopnia wykorzystania mocy produkcyjnych, wzrostu aktywizacji zawodowej, poprawy mobilności bezrobotnych i kondycji Funduszu Pracy.

Założenia KPDZ bagatelizują zastój w absorpcji środków unijnych, zamrożenie zatrudnienia, znaczące redukcje pracowników, rejestracje emigrantów w pośrednictwie pracy oraz powszechny brak dostępu do kredytów. Jednocześnie informacje zawarte w KPDZ w zakresie lat ubiegłych wykazują bezskuteczność dotychczasowych działań podejmowanych w celu aktywizacji osób bezrobotnych. Prezydium KK wskazuje, iż z przedstawionych w KPDZ danych wyraźnie wynika znaczne zmniejszenie ilości wolnych miejsc pracy oraz aktywizacji bezrobotnych w latach od 2007 do 2009 roku (o 83 816 w sektorze publicznym oraz o 236 053 pracy subsydiowanej). Ogółem, w tym uwzględniając aktywizację zawodową oraz prace zarobkowe, ilość wolnych miejsc pracy w tych latach uległa drastycznemu zmniejszeniu tj. o 499 137, przy jednoczesnym wzroście stopy bezrobocia. Dane te wyraźnie pokazują brak skuteczności działań objętych KPDZ. Stałe zmniejszanie środków finansowych na aktywizację osób bezrobotnych, w tym pogarszanie kondycji finansowej Funduszu Pracy istotnie wpływają na stałe pogarszanie się sytuacji beneficjentów publicznych służb zatrudnienia. Prezydium KK zwraca przy tym uwagę, iż aktualną wersję KPDZ dyskwalifikuje duża liczba zadań niemierzalnych, a także brak źródeł finansowania części zadań.

Słusznie przyjęte priorytety KPDZ, tj. wzrost aktywności Polaków jako pracowników, sprawny rynek pracy i doskonalenie aktywnych polityk rynku pracy, efektywne kształcenie młodzieży wymagają interwencjonizmu państwa w celu wzmocnienia inwestycji na rynku pracy, ochrony miejsc pracy, wzrostu popytu wewnętrznego.

Prezydium KK wyraża stanowczy sprzeciw wobec zadania 1.7. KPDZ, w którym założono wydłużenie wieku emerytalnego w celu wydłużenia aktywności zawodowej. Wskazać należy, iż zadanie to nie ma nic wspólnego z aktywizacją osób bezrobotnych oraz zmniejszeniem stopy bezrobocia. Podwyższenie wieku emerytalnego spowoduje wzrost stopy bezrobocia osób w wieku emerytalnym i nie będzie stanowiło elementu wspierającego zatrudnienie. Wprowadzenie tego instrumentu jako zadania w ramach KPDZ spowoduje pogorszenie sytuacji na polskim rynku pracy.

Nadto Prezydium KK podtrzymuje opinię wyrażoną w decyzji dotyczącej KPDZ na lata 2009 – 2011, w zakresie odejścia od przedłożonej wieloletniej wersji KPDZ, na rzecz jego corocznie aktualizowanej wersji uwzględniającej bieżące działania rządu. Tymczasem obecny plan działania obejmuje dwukrotnie dłuższy okres w odniesieniu do planu poprzedniego, co jeszcze bardziej utrudni jego realizację oraz kontrolę w tym zakresie.

Komunikat Komisji „W kierunku odnowy gospodarczej sprzyjającej zatrudnieniu” [KOM(2012)173] jest częścią pakietu na rzecz zatrudnienia.  Jest kolejnym dokumentem stanowiącym próbę ukierunkowania polityk gospodarczo – społecznych w krajach członkowskich na ścieżkę rozwoju. Niestety trudno odnaleźć w Komunikacie nowe recepty na postępującą w całej Europie erozję jakości rynku pracy, a co za tym idzie na ubóstwo obywateli Europy.

Wprawdzie trafnie zdiagnozowano problemy rynku, jednakże nie znajdujemy w nim na nie odpowiedzi, a te które zostały przedstawione, są powieleniem pomysłów forsowanych od lat, w dłuższym okresie niesprawdzających się.  Głównym z nich to flexicurity, którego hasła zostały wdrożone w politykę rynku pracy z pozytywnymi skutkami jedynie w krajach skandynawskich, gdzie poziom zabezpieczenia społecznego pracowników jest na wysokim poziomie. W pozostałych krajach UE, w tym w Polsce, rozwiązania związane z uelastycznianiem rynku pracy nie zdały egzaminu, sprawiły jedynie, że obniżył się poziom zabezpieczenia pracowników. W krajach południowej europy model ten poniósł największą klęskę obnażając swoją słabość masowym wzrostem bezrobocia w czasach recesji. Najbardziej dotkniętą grupą pracowników stali się pracownicy zatrudnieni w elastycznych formach pracy. Hipokryzją więc jest dzisiaj proponowanie pogłębiania tego modelu.

Komunikat jednakże zawiera kilka dobrych propozycji: wzmocnienie udziału partnerów społecznych w szczegółowym opracowaniu polityk makroekonomicznych i rynku pracy, roli godziwego wynagrodzenia w zabezpieczeniu jakości miejsc pracy i popytu wewnętrznego, wzrostu płacy minimalnej w celu walki z ubóstwem pracujących oraz działania na rzecz wsparcia zatrudnienia młodzieży i walki z szarą strefą.

Pozytywnie oceniając zawarte w Komunikacie priorytety, ukierunkowane na: wzrost zatrudnienia, polepszenie jakości nowych miejsc pracy, dofinansowanie instrumentów sprzyjających aktywizacji zawodowej, podwyższenie wynagrodzenia, zwracamy jednak uwagę, iż obecnie w warunkach polskiego rynku pracy założenia te są mało realne. Wiąże się to głównie z prowadzeniem polityki niezwiązanej z pełnym i produktywnym zatrudnieniem.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”  uważa, że cele zawarte w wyżej wymienionym dokumencie Komisji nie zostaną osiągnięte w polskich realiach z uwagi na:

• znaczne obniżenie środków Funduszu Pracy, w tym poprzez realizowanie przez ten fundusz celów niezwiązanych z aktywizacją bezrobotnych (szkolenia lekarzy i pielęgniarek) oraz zamrożenie jego aktywów,
• nierozwiązanie problemu bezrobocia długotrwałego,
• obniżenie jakości usług publicznych służb zatrudnienia, chociażby poprzez obniżenie kwalifikacji doradców zawodowych i personalnych (ostatnie projekty ustaw),
• brak prowadzenia przez pracodawców szkoleń dla pracowników zatrudnionych,
• zwiększanie obciążeń podatkowych oraz innych kosztów zatrudnienia (ZUS) wbrew założeniu 1.1. ust. 2 ww. KOM zmierzającemu do obniżenia kosztów zatrudnienia.

            Komisja Europejska w komunikacie wskazuje na potencjał w zakresie tworzenia miejsc pracy leżących w zielonej gospodarce, szacując że „tylko w sektorach związanych z efektywnością energetyczną i energią odnawialną do 2020 roku może powstać około 5 mln miejsc pracy”. W komunikacie jednak brak wskazań ile miejsc pracy zostanie zlikwidowanych lub utraconych w tradycyjnych, wysokoenergetycznych gałęziach gospodarki oraz czy bilans w zakresie liczby miejsc pracy wypadnie dodatnio czy ujemnie.  Przedstawiony w załączniku zestaw działań w zakresie zatrudnienia w zielonej gospodarce, wymienia zaledwie kwestie kierowania osób poszukujących pracy i  pracowników zagrożonych zwolnieniem do nowych zielonych zawodów. W ramach dialogu publicznych służb zatrudnienia, brak jest natomiast działań zaprojektowanych z myślą o pracownikach sektorów wysokoenergetycznych, których wdrożenie prowadziłoby do utrzymania zatrudnienia przez tych pracowników.

            Komunikat wskazuje na potencjał leżący w zatrudnieniu w sektorze zdrowia i opieki społecznej uzasadniając go starzeniem się społeczeństwa oraz rosnącym popytem na zindywidualizowaną opiekę i profesjonalne usługi socjalne. Zauważając możliwości zwiększenia zatrudnienia w tym obszarze Komunikat nie wskazuje zagrożeń w realizacji tego celu związanych z innych charakterem miejsc pracy niż np. w zielonej gospodarce. Co do zasady opieka zdrowotna nie generuje zysków, a wręcz przeciwnie jest kosztochłonna. Koszty opieki zdrowotnej i społecznej ponosi budżet państwa. Ze względu na obecne ograniczenia w wydatkach budżetowych związanych z kryzysem, nie można oczekiwać wzrostu wydatków na ten cel. Ograniczenie wydatków budżetowych nie pozostanie bez wpływu na niewykorzystanie potencjału zatrudnienia w tym sektorze. Część wydatków na opiekę, w szczególności zindywidualizowaną, w części nie finansowanej ze środków publicznych lub w przypadkach braku współfinansowania ze środków publicznych, jest ponoszona przez obywateli.  Ograniczone środki osób indywidualnych powodują, że znaczna część zatrudnienia w tej sferze jest zatrudnieniem nierejestrowanym. Bez wprowadzenia dodatkowych rozwiązań w postaci wsparcia/współfinansowania ze środków publicznych, nie należy oczekiwać, że sytuacja ta ulegnie zmianie. Brak jest wskazówek Komisji dla krajów członkowskich do wprowadzania rozwiązań zmierzających do obniżenia kosztów zatrudnienia opiekuna dla osoby indywidualnej. Zawarte w komunikacie działania zmierzające do wymiany praktyk i uznawania kwalifikacji opiekuna, jakkolwiek cenne, są jednak niewystarczające do pełnego wykorzystania potencjału wzrostu zatrudnienia spoczywającego w sektorze ochrony zdrowia i opieki społecznej.

            Komunikat wskazując na niedostateczny poziom mobilności zawodowej pracowników oraz korzyści jakie można wiązać ze zdolnością do zatrudnienia w innych krajach członkowskich dla wsparcia wzrostu gospodarczego i zwiększenia zatrudnienia w krajach przyjmujących, pomija jednak negatywne aspekty mobilności, w szczególności koszt dla rodziny (pomoc w opiece nad członkami rodziny, koszty edukacji), oraz negatywne kwestie dla sytuacji gospodarczej państw pochodzenia związanymi z faktem wyjeżdżania z niego osób z najwyższymi kwalifikacjami, co nie pozostanie obojętne dla pogłębiania się nierówności rozwojowych UE.

            Zgadzając się z oceną zawartą w komunikacie, dotyczącą braku świadomości swoich praw i obowiązków przez wielu pracowników mobilnych tzn. pracujących w innym kraju członkowskim niż kraj pochodzenia, istnienia licznych nieprawidłowości w zakresie stosowania obowiązujących przepisów oraz z koniecznością wprowadzenie dodatkowych mechanizmów egzekwowania prawa, uważamy że mechanizmy te jednak nie powinny zostać ograniczone do systemu zabezpieczeń społecznych ale również powinny obejmować egzekucję świadczeń oraz ułatwiać dochodzenie roszczeń wynikających ze stosunku pracy.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do poselskiego projektu (KP Prawo i Sprawiedliwość) ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Propozycja wykreślenia art. 19 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z jednoczesnym utrzymaniem ograniczenia maksymalnego wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia na poziomie 250 % w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS narusza art. 2 Konstytucji RP i wyrażoną tam zasadę sprawiedliwości społecznej oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji RP i przewidzianą tam zasadę ochrony własności i innych praw majątkowych, z uwagi na  fakt, że zwiększenie podstawy wymiaru składki powyżej 30 – krotności przeciętnego wynagrodzenia w skali roku nie znajduje odzwierciedlenia w podstawie wymiaru emerytur obliczonej w/g. formuły zdefiniowanego świadczenia.

Zwracamy jednocześnie uwagę na fakt, że konsekwencją uchylenia tego artykułu, w odniesieniu do osób objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki będzie nadmierne rozwarstwienie społeczne osób w wieku emerytalnym. Ponieważ w odniesieniu do większości osób objętych nowym systemem emerytalnym należy spodziewać się świadczeń o niskiej wysokości, wprowadzenie możliwości opłacenia składek od kwoty przekraczającej 30 – krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia spowoduje powstanie nadmiernych dysproporcji w wysokości otrzymywanych świadczeń emerytalnych oraz może być powodem drastycznych napięć społecznych.