Dzień: 2012-05-23

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w związku z par. 12 uchwały nr 2 Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych z dnia 6 marca 2002 roku
w sprawie regulaminu Komisji akceptuje kandydaturę Pana Macieja Sekundy na Przewodniczącego Zespołu problemowego ds. prawa pracy i układów zbiorowych Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych zgłoszoną przez Polską Konfederację Pracodawców Prywatnych Lewiatan.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia złożyć wspólnie z OPZZ skargę do Międzynarodowej Organizacji Pracy na Rząd Rzeczypospolitej Polskiej.

Powodem skargi jest brak właściwego stosowania, w ramach ustawodawstwa, Konwencji MOP nr 87 dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych oraz Konwencji nr 98 dotyczącej stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych w firmie LOT AMS Sp. z o.o.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza Henryka Nakoniecznego jako przedstawiciela NSZZ „Solidarność” w Radzie Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na kadencję w latach 2012 – 2017.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze oraz niektórych innych ustaw.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie wysokości minimalnego  wynagrodzenia dla cudzoziemca wymaganego do udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje projekt  ustawy o spółdzielniach.

Twórcy projektu proponują, aby ustawa o spółdzielniach zawierała regulacje ogólne dotyczące spółdzielni wszystkich rodzajów, kwestie szczególne pozostawiając do uregulowania w odrębnych ustawach. Wskazuje się również, iż do czasu opracowania projektów odrębnych ustaw o spółdzielniach rolniczych oraz o spółdzielniach pracy proponuje się utrzymanie w mocy części przepisów ustawy Prawo spółdzielcze. Przyjęcie niniejszej ustawy oznaczałoby, że w obowiązującym porządku prawnym występowałyby dwie ustawy, których nazwa wskazywałaby na uregulowanie takiej samej materii dotyczącej prawa spółdzielczego: ustawa z 16 września 1982 roku – Prawo spółdzielcze oraz ustawa o spółdzielniach, co jest mylące, a przez to może prowadzić do utrudnienia w stosowaniu prawa. Do czasu kompleksowego uregulowania kwestii spółdzielni rolniczych i spółdzielni pracy w odrębnych aktach prawnych, wprowadzenie rozwiązań zawartych w projekcie jest  przedwczesne.

Uwagi szczegółowe:

– w art. 10 w sposób nieprecyzyjny uregulowano kwestię organu właściwego do przyjmowania członków i organu odwoławczego od uchwały odmawiającej przyjęcia członka.  Organ podejmujący uchwałę w sprawie przyjęcia członka określa statut. Natomiast z treści ust. 5 wynika, że statut wskazuje organ, do którego przysługuje odwołanie od uchwały odmawiającej przyjęcia, jeżeli organem właściwym do przyjmowania członków nie jest walne zgromadzenie. A contrario jeżeli organem właściwym do przyjmowania członków jest walne zgromadzenie, to jaki organ jest właściwy do rozpatrzenia odwołania? Tego projekt nie reguluje.

– doprecyzowania wymaga treść art. 13 ust. 1 w ten sposób aby wskazać,  iż członek spółdzielni uczestniczy w stratach spółdzielni do wysokości zadeklarowanych udziałów obowiązkowych. Proponujemy po wyrazie „udziałów” dodać wyraz „obowiązkowych”.

– niekorzystne dla członków spółdzielni jest postanowienie art. 13  ust. 2, zgodnie
z którym były członek spółdzielni ma uczestniczyć w pokrywaniu strat spółdzielni tak, jakby nadal był jej członkiem w przypadkach i przez okres określony tym przepisem. Jest to nowa, niekorzystna dla członków propozycja zmiany, do tej pory nie występująca w ustawie – Prawo spółdzielcze. Propozycja ta nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż straty spółdzielni mogą powstać w okresie po utracie członkostwa.  Nie znajduje uzasadnienia obciążanie za straty spółdzielni byłego członka spółdzielni, gdyż tracąc członkostwo, traci on swoje prawa korporacyjne,
a przez to możliwość wpływania na działalność spółdzielni. Proponujemy wykreślenie art. 13 ust. 2

– w art. 35 ust. 3 zdanie drugie przewiduje możliwość podejmowania uchwał, niezależnie od porządku obrad w sprawach, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt. 2 i 3 czyli w sprawach rozpatrywania sprawozdań rady nadzorczej, zatwierdzania rocznych sprawozdań finansowych i sprawozdań z działalności spółdzielni oraz podejmowanie uchwał co do wniosków członków spółdzielni, rady nadzorczej lub zarządu w tych sprawach i udzielanie absolutorium członkom rady nadzorczej lub zarządu oraz rozpatrywanie wniosków wynikających z przedstawionego protokołu z lustracji
i podejmowanie uchwał w tym zakresie. Proponujemy wykreślić zdanie drugie w ust. 3. Podejmowanie uchwał w tak ważnych sprawach jak te wymienione w art. 32 ust. 1 pkt 2 i 3 nie może być dokonywane w taki sposób, aby uniemożliwić członkom spółdzielni przygotowanie się do świadomego głosowania. Wymóg  zamieszczania danej sprawy w porządku obrad gwarantuje możliwość przygotowania się członka do głosowania. Utrzymanie proponowanego zapisu może w praktyce stanowić źródło nadużyć i pochopnego podejmowania uchwał niekorzystnych dla spółdzielni i jej członków

– art. 59 regulujący zasady podziału zysku i nadwyżki bilansowej spółdzielni wskazuje w ust. 2 pkt 1, iż podział ten może zależeć od „transakcji członka spółdzielni”.  Wyrażenie „transakcja członka spółdzielni” jest wyrażeniem bardzo niedookreślonym i trudno dociec co  autor projektu mógł mieć na myśli.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Skutkiem wprowadzenia w życie projektu ustawy SLD o likwidacji IPN będzie zlikwidowanie lustracji oraz utrudnienie dostępu do akt organów bezpieczeństwa, na co Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wyraża zgody.

Przesunięcie zasobów archiwalnych IPN (razem z zadaniami gromadzenia, przechowywania, opracowywania, zabezpieczenia i publikowania dokumentów organów bezpieczeństwa) w gestię Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych, czyli do instytucji, której ilość miejsc w czytelniach jest mała, uczyni iluzorycznym dostęp zainteresowanych (nie będących fachowcami) do tych materiałów. Takie rozwiązanie instytucjonalne – i w podobnym celu – proponował w swoim projekcie prezydent A. Kwaśniewski, co było wówczas interpretowane jako zamiar faktycznego zablokowania dostępu do tych materiałów przy deklarowanej teoretycznej dostępności powszechnej.

Mechanizm potwierdzanego podpisem zobowiązania do niepodawania do wiadomości publicznej danych osobowych, wymagany przez archiwa państwowe podległe Naczelnej Dyrekcji AP od wszystkich korzystających z udostępnionych materiałów archiwalnych jest obecnie stosowany nawet w przypadku danych osobowych pochodzących z XVI – XVIII wieku. W tej sytuacji korzystający z tzw. „archiwum obywatelskiego” będą tracili prawo dostępu do niego w przyszłości, po własnowolnej publikacji danych osobowych dotyczących np. funkcjonariuszy UB, SB, Gestapo, SD, NKWD, Smiersza.

Z urzędu wykluczony miałby być dostęp zainteresowanych do oryginalnych dokumentów (art. 15 ust. 1 projektu ), natomiast po obejrzeniu (zanonimizowanych) kopii dokumentów zainteresowany mógłby składać wniosek do Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych o udostępnienie oryginałów (art. 18 projektu).

 Nie wyrażamy zgody na  wyłączenie z dotychczasowego zasobu i z udostępniania akt Głównego Urzędu Kontroli Prasy Publikacji i Widowisk, Urzędu do Spraw Wyznań, a także zachowanych materiałów organów bezpieczeństwa państw obcych – Trzeciej Rzeszy i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (art. 8). Prezydium KK  sprzeciwia się  wyłączeniu z dotychczasowych celów działania (z przechowywania, gromadzenia, ewidencji, opracowania, zabezpieczenia i udostępniania) materiałów dotyczących przestępstw funkcjonariuszy państwa komunistycznego, popełnionych pomiędzy 17.IX.1939 r. a 21.VII.1944 r. (art.12 ust.1) .

Nie można zaakceptować minimalizacji celów edukacji publicznej w zakresie struktur i metod instytucji zbrodniczych względem narodu polskiego (art. 5 i 32) przez przeniesienie tych obowiązków na ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego (czego jako dodatku do dotychczasowego, nadmiernego zakresu obowiązków nie będzie prawdopodobnie  efektywnie wykonywał) lub przez delegację dla ministra do przekazania tych zadań innym istniejącym instytucjom (co przy likwidacji dotychczasowych środków budżetowych na ten cel będzie oznaczało dla tych instytucji dodatkowe, ponad miarowe obciążenie).

Nie do zaakceptowania jest praktyczne ograniczenie  ścigania przestępstw przeciw narodowi polskiemu lub zbrodni przeciw ludzkości i wojennych (art. 5 i 29).

Badanie i ściganie tak odległych w czasie przestępstw w praktyce sprzeczne jest
z pragmatyką służbową prokuratury, ponieważ czas poświęcony takiemu ściganiu jest bardzo długi, oznacza przekraczanie przez „normalnego” prokuratora terminów wymaganych przez przełożonych i przekłada się na pogorszenie szans awansu służbowego. Z tych powodów większość dawniejszych śledztw tego typu była prędko zamykana za cichym przyzwoleniem przełożonych, skoro nawet szukanie świadków wydarzeń sprzed sześćdziesięciu lat lub ich dzisiejszych adresów nie mieściło się w normach zwykłych poszukiwań, nie mówiąc o trudności zrozumienia przez prokuratorów pojęć, terminologii, okoliczności i warunków dotyczących życia podczas okupacji, w obozach i więzieniach, w trakcie przymusu oficjalnego i ukrytego.

Prokuratura w IPN była zwolniona z bieżących obciążeń prokuratury. Przy jej powrocie do „normalnej” prokuratury zwyciężyć muszą potrzeby walki z bieżącą przestępczością, kosztem pracochłonniejszego badania przestępczości dawnej.

 Uwagi szczegółowe

W projekcie znajduje się szereg błędów, pominięć, niespójności, niekonsekwencji lub rozwiązań osobliwie nietypowych. Projekt nie przewiduje :

 – powołania  następcy prawnego IPN w zakresie realizacji ustawy z 15.X.2008 r.
„O zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin” (Dz. U. 2008 r. Nr 220, poz. 1410 ze zm.). Dotyczy to głównie dawnych funkcjonariuszy z PRL w sprawach czasu ich ówczesnej służby

–  kontynuacji realizacji kompetencji Prezesa IPN z ustawy z dnia 24.I.1991 r.„O kombatantach oraz o niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego” (Dz. U. 1991 r. Nr 17, poz. 75 ze zm.)

–  koniecznych zmian w przepisach ustawy z dnia 5.VIII.2010 „O ochronie informacji niejawnych (Dz. U. 2010 r. Nr 182, poz. 1228 ze zm.)

–    realizacji procedur udostępniania materiałów archiwalnych (np. funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa i osób publicznych), zawartych w ustawie
„O ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.)

–      koniecznej zmiany trybu przy składaniu wniosków o przyznanie Krzyża Wolności i Solidarności

–      okresu przejściowego dla wszczętych postępowań administracyjnych (np.
w sprawach udostępniania dokumentów).

Art. 16 ust. 1 pkt. 2 jest niezgodny z konstytucją (Trybunał Konstytucyjny, Dz. U. 2007 r. Nr 85, poz. 571)

 Art. 6 ust. 1 odsyła do art. 7a, którego w projekcie nie ma.

 Art. 16 błędnie odnosi się do art. 14 ust. 1 w sprawach udostępniania.