Dzień: 2011-08-09

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projektu  ustawy z dnia 26 maja 2011 r.  o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Wprowadzenie proponowanej zmiany w ust. 1 art. 22 ustawy będzie skutkowało wypchnięciem z rynku pracy osób niewidomych, psychicznie chorych, upośledzonych umysłowo oraz  osób z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi lub epilepsją – zaliczone do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Negatywny  skutek dla osób niepełnosprawnych będzie również miało wprowadzenie zmiany w ust. 8 art. 22 ustawy. Kwota obniżenia,  stanowi iloczyn wskaźnika wynagrodzeń niepełnosprawnych pracowników sprzedającego zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i wskaźnika udziału przychodów.  Wskaźnik wynagrodzeń niepełnosprawnych pracowników sprzedającego zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, stanowi iloczyn współczynnika wynagrodzeń tych pracowników i liczby etatów odpowiadającej różnicy między rzeczywistym zatrudnieniem wszystkich pracowników niepełnosprawnych, a zatrudnieniem zapewniającym osiągnięcie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości 6 %. Zatem, im więcej zatrudnionych osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego lub znacznego stopnia niepełnosprawności, tym większy wskaźnik wynagrodzeń niepełnosprawnych pracowników a tym samym większa kwota obniżenia. Ograniczenie obniżenia wpłaty na PFRON do wysokości 30% kwoty określonej na fakturze w przypadku, gdy kwota obniżenia przewyższy wartość zrealizowanej produkcji lub usługi będzie miało ten skutek, iż sprzedający pozbawiony zostanie motywacji zwiększania kwoty obniżenia a tym samym do zwiększania zatrudnienia osób niepełnosprawnych zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności lub osób niewidomych, psychicznie chorych lub upośledzonych umysłowo lub osób z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi lub epilepsją – zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Należy również liczyć się z taką sytuacją, że w celu dostosowania się do potrzeb kupujących produkcję lub usługi w ten sposób  aby kwota obniżenia nie była wyższa niż kwota zakupionej produkcji lub usługi,  sprzedający częściowo zmniejszy zatrudnienie osób niepełnosprawnych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia projekt rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie informacji wymaganych do opracowania Krajowego Planu rozdziału uprawnień do emisji.

Jednocześnie Prezydium KK zwraca uwagę na trudności, jakie mogą wystąpić podczas wdrażania w/w rozporządzenia, zwłaszcza dotyczące załącznika 2.

Projekt rozporządzenia przewiduje przedłożenie danych statystycznych dotyczących zużycia paliwa w okresie od 1988 r. do 2010 r. co jest możliwe do wykonania przez prowadzącego instalację objętą systemem handlu uprawnieniami do emisji. Natomiast obowiązek sporządzenia prognozy na lata od 2011 do 2020 przez prowadzącego instalację jest bardzo problematyczny z uwagi na brak doświadczeń w prognozowaniu zużycia paliw w tak długim okresie.

Obecnie większość podmiotów gospodarczych sporządza trzyletnie plany operacyjne, a jedynie pierwszy rok w takich planach traktowany jest jako szczegółowy plan operacyjny. Zatem wymóg podania danych o instalacji na okres czteroletni i dłuższy zmusi przedsiębiorstwa do wpisywania bardziej losowo wybranych niż rzeczywistych informacji, co istotnie zafałszuje ostateczne wyniki.

Ponadto obecnie nie istnieje jednolita procedura sporządzania długookresowych prognoz (do roku 2020) dla wszystkich instalacji, co spowoduje, że przedstawiane informacje będą raczej odwzorowywały politykę i interesy przedsiębiorstwa, a nie wiarygodne dane o instalacji. To także wpłynie na zniekształcenie ostatecznych wyników. Najprawdopodobniej przedsiębiorstwa będą zawyżały swoje prognozy zużycia paliw i emisji CO₂, bo łatwiej im będzie zrezygnować z prognozowanej emisji, niż ją osiągnąć.

Kolejny problem może wynikać z faktu, iż udział procentowy poszczególnych instalacji w krajowej produkcji jest przedmiotem gry rynkowej i dlatego jest zmienny.  Bardziej wiarygodnym byłoby szacowanie zapotrzebowania, a tym samym wielkości produkcji w skali całego kraju, które determinowałoby zużycie paliw, energii i emisji CO₂. Szacunki takie powinny być dokonywane przez stowarzyszenia branżowe dla całych branż, a nie przez prowadzących instalacje.

W naszej opinii bardziej właściwą formą byłaby krocząca weryfikacja planów trzyletnich przekazywanych sukcesywnie przez prowadzących instalacje. Niewątpliwie w takim przypadku informacje dostarczane w tym trybie byłyby bardziej wiarygodne.  Prognozę dla potrzeb budowania krajowego planu rozdziału emisji powinny sporządzać organizacje branżowe, np. stowarzyszenie producentów.