Miesiąc: marzec 2011

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w oparciu o par. 8 pkt 2c regulaminu Krajowego Funduszu Strajkowego występuje do Rady Krajowego Funduszu Strajkowego o refundację kosztów przejazdu uczestników manifestacji w Budapeszcie  organizowanej przez EKZZ w dniu 9 kwietnia 2011 r. zgodnie z informacją przekazaną na posiedzeniu Komisji Krajowej w Łodzi w dniach 15-16 marca 2011 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wskazuje Mariana Króla – Przewodniczącego Zarządu Regionu Środkowo-Wschodniego jako przedstawiciela NSZZ „Solidarność”  w Krajowym Forum Terytorialnym przy Ministrze Rozwoju Regionalnego.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie uchwały Komisji Krajowej nr 29/04, rejestruje Międzyzakładową Komisję Koordynacyjną NSZZ „Solidarność” PKP CARGO S.A.

MKK rejestruje się w Krajowym Rejestrze MKK pod nr „83”.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” ogłasza rozpoczęcie IV edycji konkursu  „Pracodawca przyjazny pracownikom” z dniem podjęcia decyzji.

W odpowiedzi na  wniosek o wyrażenie opinii o komunikacie Komisji Europejskiej pt. Energy Efficiency Plan 2011, Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia następujące stanowisko.

Nie ulega wątpliwości, że prowadzenie  krajowych i europejskiej polityk oszczędzania energii w budownictwie, infrastrukturze zarówno przez podmioty gospodarcze jak i  gospodarstwa domowe, transport oraz przemysł  będzie miało bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo energetyczne oraz zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych w tym CO2.

W przedstawionym planie  proponuje się dwutorowe podejście dla  osiągnięcia efektywności energetycznej:

• Wprowadzenie rozwiązań, zmierzających do tego aby nowo powstająca infrastruktura spełniała wymogi  energooszczędności.  Planuje się działania  zarówno szkoleniowe, badawcze, projektowe, informacyjne jak również wdrażanie w życie opracowanych nowoczesnych, energooszczędnych technologii w budownictwie i innych sektorach.
• Działania przewidujące modernizację istniejącej infrastruktury w sferze budownictwa jak i przemysłu.

Wszystkie zaproponowane działania zarówno te planistyczne jak i modernizacyjne wymagają przyjęcia jasnych  reguł  prawnych oraz zaangażowania wysokich środków  finansowych, co w wyznaczonej przez Komisję Europejską perspektywie czasowej – 20 % oszczędności do 2020 wydaje się  niemożliwe  do osiągnięcia, patrząc z perspektywy krajów o różnym stopniu rozwoju w tej dziedzinie, a takim krajem niewątpliwie jest Polska.

1)      Jako podstawowe źródło oszczędności energii autorzy planu wskazują modernizację istniejących budynków.

O ile modernizowanie energetyczne budynków publicznych może być łatwiejsze
w realizacji, zwłaszcza ze względu na większe możliwości finansowe administracji państwowej i samorządowej,  o tyle  modernizacja budynków prywatnych stanowi dużo większe wyzwanie. Dotyczy to zwłaszcza starszych części miast, gdzie poziom zaopatrzenia w media energetyczne jest niewystarczający np. nie ma doprowadzonych sieci ciepłowniczych, gazu itd. Dodatkowo koszty termomodernizacji budynków, zamieszkałych przez niezamożnych ludzi często wielokrotnie przekraczają ich możliwości finansowe. Ograniczenia te dodatkowo spowodowane są wymaganiami konserwatorskimi, gdyż budynki mają  np. charakter zabytkowy. W zakres modernizacji energetycznej budynku  może wchodzić również wymiana istniejących urządzeń grzewczych na bardziej efektywne lub wykorzystanie innych, alternatywnych rozwiązań jak np. kolektorów słonecznych. W większej skali wprowadzenie tych rozwiązań wymaga co najmniej działań promocyjnych i zachęt finansowych, a bardzo często całościowego sfinansowania modernizacji z dostępnych  funduszy krajowych i europejskich.

Bez zdecydowanych działań władz samorządowych lub państwowych, popartych silnym zastrzykiem gotówki, modernizacja takich obszarów jest praktycznie niemożliwa.

2)      Zaproponowany plan zakłada modernizację energetyczną przemysłu.

Autorzy Planu modernizacji energetycznej przemysłu podkreślili, że będzie ona  najbardziej kosztowna i najtrudniejsza w sektorze MSP.  Warto podkreślić, że bez udziału państwa, koszty modernizacji energetycznej zostaną przerzucone na wszystkich przedsiębiorców co dla wielu może stanowić koszty nie do udźwignięcia. Obawiamy się żeby  jedynym sposobem wymuszenia zmian modernizacji przedsiębiorstw nie pozostał tylko system kar za przekraczanie sztucznie narzuconych norm np. zużycia energii.

3)       Monitoring wprowadzanych zmian.

Autorzy Planu przewidzieli wiele działań mających na celu monitorowanie
i wprowadzanie nowoczesnych rozwiązań po stronie odbiorców energii – zarówno przemysłu jak i gospodarstw domowych. Uważamy, że tworząc strategię dla lepszego, bardziej efektywnego zarządzania energią należy prowadzić pełen monitoring zachodzących procesów, stosowanych technologii, efektywności itd. na każdym etapie począwszy od producenta poprzez przesył do odbiorcy końcowego.  Obowiązkowy audyt powinien zatem objąć również wszystkie przedsiębiorstwa zajmujące się wytwarzaniem i przesyłem energii.

Konsument końcowy dostarczonej energii musi mieć przekonanie, że podjęte przez niego działania na rzecz oszczędzania energii przyniosą mu w efekcie wymierną korzyść  finansową. Zwłaszcza w przypadku gospodarstw domowych gotowość do poniesienia nakładów na termomodernizację, zakup energooszczędnych urządzeń AGD jak i codzienne oszczędzanie energii muszą dawać wymierne oszczędności. Zarówno przedstawiony plan jak również przyszłe rozwiązania prawne powinny oprócz działań marketingowych i szkoleń przewidywać zabezpieczenie interesów konsumentów końcowych wynikających z oszczędzania energii.

Przyjęcie „Planu na rzecz efektywności energetycznej” nałoży na wszystkie kraje UE, w tym Polskę, obowiązek szybkiego stanowienia prawa oraz realizację działań w nim zawartych. Wyznaczony w Planie limit czasowy wydaje się nierealny. Dodatkowo ograniczony czas pociąga za sobą ryzyko stanowienia złego prawa.  Kolejną niewiadomą jest źródło sfinansowania zaproponowanych rozwiązań. Wyraźnie widać, że większości zaproponowanych rozwiązań nie uda się wprowadzić w życie bez ogromnych nakładów finansowych. W obecnej sytuacji Polski, dodatkowe wydatki w bliskiej perspektywie wydają się nie do udźwignięcia. Dodatkowo nasuwają się pytania o możliwości wykorzystania krajowych technologii – czy mamy i będziemy w stanie wykorzystać w tym zakresie nasz potencjał czy będziemy „zmuszeni” do kupowania technologii oszczędzania energii za granicą. Uważamy, że podpisując Plan, Polska powinna zadbać o odpowiednie wykorzystanie swojego potencjału zarówno w wykorzystaniu swoich zasobów energii odnawialnych, zadbać o rodzimych producentów np. elektrowni wiatrowych m.in. poprzez zatrzymanie produkcji w kraju. We współpracy z samorządami oraz przedstawicielami przemysłu powinniśmy dobrze oszacować nasze potrzeby finansowe, które są niezbędne do zrealizowania działań modernizacyjnych tak, by ewentualnie podjęte wobec UE zobowiązanie nie przerzuciło zbyt wielkich kosztów na polską gospodarkę i obywateli.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do przedstawionego przez Ministerstwo Gospodarki projektu Strategii Innowacyjności
i Efektywności Gospodarki (SIiEG).

W czerwcu 2010 r. Rada Europejska zatwierdziła nową strategię rozwoju UE na lata 2010 – 2020. Działania określone w Krajowym Programie Reform mają stanowić odpowiedź na najważniejsze wyzwania stojące przed polską gospodarką łącząc cele unijne z priorytetami krajowymi.

„Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” oparta jest na trzech priorytetach:

– wzrost inteligentny,

– wzrost zrównoważony,

– wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu.

Przedstawiony dokument w trafny sposób ocenia stan naszej gospodarki. Wyodrębnione obszary oddziaływania Strategii dla sprawnego funkcjonowania z całą pewnością potrzebują interwencji państwa. Potrzeby te są odczuwalne na co dzień – uproszczenie regulacji gospodarczych, usprawnienie sądownictwa i administracji, czy poprawa jakości infrastruktury. Jednocześnie nie można nie zauważyć, że autorzy w sposób niekonsekwentny podchodzą do analizy, nie zawierając niektórych wskazanych w opisie problemów w końcowej analizie SWOT.

Niemożliwa jest ocena projektu Strategii w obszarze priorytetowym 6 – „Wzrost efektywności pracy”, priorytet 6.1. – „Budowa nowoczesnego rynku pracy”. Projekt Strategii w tym obszarze przewiduje zwiększenie „opłacalności zatrudnienia” jednak nie wskazuje narzędzi realizacji tego priorytetu.

W dobie realizacji Strategii 2020 utrzymanie obecnych oraz budowa nowych, trwałych miejsc pracy powinno być priorytetem działań rządu. Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” podkreśla, że koszty pracy w Polsce należą do jednych z najniższych
w Europie, ich obniżka niewątpliwie wpłynęłaby na obniżenie bezpieczeństwa pracy. Również poziom wynagrodzeń znacząco odbiega od poziomu europejskiego. Tak więc
w tych obszarach niemożliwe jest osiągnięcie większej opłacalności. Dlatego też, utrudniona jest jednoznaczna ocena projektu Strategii w tym obszarze bez podania narzędzi realizacji proponowanej „poprawy opłacalności zatrudniania”.

Od kilku lat toczy się w Europie i w Polsce dyskusja na temat Flexicurity. Jednakże obserwacja polskich prób wprowadzania tego systemu wskazuje na nieproporcjonalne przesunięcie rozwiązań w kierunku elastyczności przy niedostatecznej regulacji funkcji ochronnej. Natomiast jak wskazują badania, nasz rynek pracy już jest znacznie bardziej elastyczny niż rynki zachodnioeuropejskie. Pracodawcy z powodzeniem zastępują umowy
o pracę na czas nieokreślony wieloletnimi umowami na czas określony czy też samozatrudnieniem. W Polsce notuje się najwyższą w Europie liczbę umów na czas określony (ponad 27%). NSZZ „Solidarność” nie zgadza się na wprowadzanie w Polsce modelu Flexicurity opartego jedynie na elastyczności bez elementarnych składowych tego modelu, czyli poprawy bezpieczeństwa zatrudnienia i bezpieczeństwa socjalnego.

Jak wskazują autorzy Strategii – łączy ona cele unijne z priorytetami krajowymi. Przedstawione działania mają umożliwić przezwyciężenie zidentyfikowanych przez Komisję Europejską barier wzrostu (tzw. wąskich gardeł). Jednak zdaniem Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” następujące fakty:

1. zobowiązanie się Polski do zwiększenia do 2020 roku wydatków na
   B + R tylko do 1,7% PKB wobec 3% przyjętych jako średnia w UE,
2. wskazanie, że głównym źródłem finansowania mają być środki unijne, które zwłaszcza po 2013 roku obarczone są znacznym czynnikiem niepewności, co podkreślają sami autorzy,
3. nieuwzględnienie wśród priorytetów Strategii odbudowy kapitału społecznego oraz rozwiązywania narastających problemów społecznych, takich jak rozwarstwienie społeczne i płacowe,

sprawiają, że projekt dokumentu nie spełnia istotnych elementów strategii Europa 2020. Brakuje w nim konkretnych propozycji przezwyciężania „wąskich gardeł” w sferze społecznej, co czyni go zupełnie niewiarygodnym dla pracowników.

Oceniamy, że opiniowana Strategia nie wprowadza nas na ścieżkę szybkiego rozwoju, co skazuje Polskę na pozostanie w ogonie Europy, daleko poniżej naszych możliwości
i aspiracji.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, dokonując oceny projektu ustawy  Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o  szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem występowania skutków powodzi i ich usuwaniem przedstawia następujące uwagi.

Prezydium Komisji Krajowej podtrzymuje Stanowisko Komisji Krajowej  nr 5/11
ws. projektu ustawy o projekcie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych
z zapobieganiem występowania skutków powodzi i ich usuwaniem (w załączeniu).

Prezydium Komisji Krajowej ze względu na efektywność zastosowania szczegółowych rozwiązań związanych z zapobieganiem występowania skutków powodzi, ocenia negatywnie uzależnienie możliwości korzystania z rozwiązań zawartych
w opiniowanym projekcie od wydania przez Radę Ministrów stosowanego rozporządzenia oraz ograniczenie w czasie do 12 miesięcy okresu ich stosowania.

Przepisy aktu prawnego zawierającego szczególne rozwiązania obejmujące pomoc
w nadzwyczajnych i nagłych zdarzeniach,  jakimi jest powódź,  powinny mieć automatyczne zastosowanie z momentem zajścia zdarzenia. Część działań w celu usuwania skutków powodzi  oraz działań  pomocowych dla ludności powinna być stosowana bez zbędnej zwłoki, z którą nieodmiennie wiąże się wydanie rozporządzenia przez Radę Ministrów.  Akty prawne  regulujące  pomoc na usuwanie skutków powodzi z lat poprzednich, takie jak: ustawa z dnia 24 czerwca 2010 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi z 2010 r. czy ustawa z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań
w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. do ich zastosowania nie przewiduje konieczności uprzedniego wydania rozporządzenia. Niekorzystne są również ograniczenia czasowe stosowania przepisów projektowanej ustawy do 12 miesięcy.  Np. zakłady pracy chronionej korzystają w ramach zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych z pomocy de minimis.  Pomoc ta nie może przekroczyć 200 tys. euro w przeciągu 3 kolejnych lat. Ograniczenie czasowe, do 12 miesięcy,  stosowania szczególnych rozwiązań związanych z zapobieganiem skutkom powodzi w odniesieniu do tych przedsiębiorstw będzie miało ten efekt, iż skorzystanie z pomocy, o której mowa w art. 9  i 10 projektu ustawy spowoduje kumulację pomocy publicznej co może skutkować  przekroczeniem limitu pomocy de minimis. Przekroczenie tego limitu oznacza konieczność notyfikacji do Komisji Europejskiej.  Brak ograniczenia czasowego stosowania szczególnych rozwiązań projektowanej ustawy, podobnie jak ma to miejsce w cytowanych ustawach regulujących szczególne rozwiązania w związku z likwidacja skutków powodzi w latach 1997 i 2010, umożliwiłoby zakładom zatrudniającym osoby niepełnosprawne, korzystającym z pomocy publicznej na zatrudnianie osób niepełnosprawnych, na elastyczniejsze i efektywniejsze wykorzystanie przepisów na likwidację skutków powodzi. W przeciwnym wypadku, ze względu na ograniczenia wynikające z pomocy de minimis oraz otrzymanej pomocy publicznej na zatrudnianie osób niepełnosprawnych, zakłady te będą zmuszone rezygnować ze wsparcia na likwidację skutków powodzi. Ostatecznie może dojść do sytuacji, gdy utracone w wyniku powodzi miejsca pracy osób niepełnosprawnych, ze względu na opisane ograniczenia, nie zostaną odtworzone lub utrzymane.

Brak jest uzasadnienia dla odesłania  w projekcie ustawy do przepisów ustawy z dnia
1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników
i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035 z późniejszymi zm.) z uwagi na jej okres obowiązywania  do dnia 31 grudnia  2011 r.

             Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”  podtrzymuje opinię wyrażoną    w Stanowisku strony społecznej Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych   z dnia 17 marca 2011 r.

Projekt założeń do projektu ustawy o lobbingu z dnia 3 marca 2011r. wyeliminuje dialog pomiędzy władzą i obywatelami oraz drastycznie ograniczy dostęp do informacji poprzez środki masowego przekazu. Przyniósłby on skutek odwrotny do założonego: wzmocniłby nieformalne i sprzeczne z prawem działania różnych grup nacisku, czego skutkiem byłoby pogorszenie jakości stanowionego prawa.

Prezydium Komisji Krajowej wnioskuje o pozostawienie   projektu założeń doprojektu ustawy o lobbingu z dnia 3 marca 2011 r.   – bez dalszego biegu.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, dokonując oceny  projektu założeń  projektu ustawy o redukcji obowiązków informacyjnych oraz o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców przygotowanego przez Ministerstwo Gospodarki  przedstawia następujące uwagi.

1. I.       Założenie 1. ( str. 19 projektu ) – Obowiązek uzyskiwania opinii uprawnionych rzeczoznawców ds. bhp w zakresie projektów budowy lub przebudowy obiektów

Negatywnie ocenić należy  propozycję wykreślenia z art. 213 par. 1 KP obowiązku uzyskiwania pozytywnej opinii uprawnionych rzeczoznawców ds. bhp, by budowa lub przebudowa obiektu budowlanego, w którym przewiduje się pomieszczenia pracy, była wykonywana na podstawie projektów uwzględniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pozostawienie w zapisach kodeksu pracy obowiązku zapewnienia pozytywnej opinii uprawnionych rzeczoznawców ds. bhp dla projektów budowanych lub przebudowywanych obiektów budowlanych, w których przewiduje się pomieszczenia pracy jest konieczna, na co wskazują kontrole Państwowej Inspekcji Pracy. Państwowa Inspekcja Pracy w 2009 roku wydała 50 decyzji nakazujących zaprzestanie prowadzenia działalności bądź działalności określonego rodzaju, podstawą wydania, których było niespełnienie wymagań techniczno-budowlanych przez obiekty i pomieszczenia pracy, tzn. prowadzenie produkcji w budynkach gospodarczych, garażach, wykonywanie pracy w obiektach o naruszonej konstrukcji, czy użytkowanie pomieszczeń nieodpowiednich do rodzaju wykonywanych prac, technologii i liczby zatrudnionych pracowników.

Powoływanie się w uzasadnieniu propozycji zmian na przepisy ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, zgodnie, z którymi obiekt budowlany należy projektować, budować i utrzymywać zgodnie z przepisami, normami oraz zasadami wiedzy technicznej, gwarantującymi m.in. bezpieczeństwo ludzi, nie daje należytych gwarancji, na co wskazują kontrole Państwowej Inspekcji Pracy. W 2009 r. inspektorzy PIP przeprowadzili kontrole 5722 obiektów budowlanych, w których przewidziano organizację stanowisk pracy (były to obiekty nowe i przebudowywane, modernizowane lub adaptowane), pod kątem zastosowania w obiektach rozwiązań w zakresie bhp zgodnych z projektami budowlanymi, pozytywnie zaopiniowanymi przez uprawnionych rzeczoznawców ds. bhp. W czasie kontroli stwierdzono liczne nieprawidłowości. Łącznie zgłoszono 8054 uwag; 327 sprzeciwów, co do zamiaru przystąpienia do użytkowania obiektu; 37 zawiadomień o niezaopiniowaniu projektu przez rzeczoznawcę ds. bhp; 42 zawiadomienia właściwych organów o stwierdzonym użytkowaniu obiektu bez wymaganego pozwolenia. Podane powyżej dane świadczą o skali problemu. Ponadto realizację obowiązków wynikających z ustawy Prawo budowlane utrudnia niejednokrotnie brak możliwości określenia rodzaju działalności gospodarczej, jaka będzie prowadzona w wielu zgłoszonych obiektach, gdyż część inwestorów buduje ,,pod wynajem”.

1. II.    Założenie 2 (str. 21 projektu) – przedawnienia względem ZUS jak i od ZUS należności z tytułu składek po upływie 10 lat

Negatywnie ocenić należy propozycję skrócenia okresu przedawnienia należności z tytułu składek z 10 do 5 lat. Dziesięcioletni okres przedawnienia należności z tytułu składek jest skorelowany z dziesięcioletnimi okresami przedawnienia należności z tytułu nienależnie opłaconych składek (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 maja 2010 r. (Dz.U. Nr 105, poz. 668) oraz nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczenia społecznego (art. 84 ust. 7 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). W projekcie proponuje się wybiórczo skrócić do 5 lat jedynie okres przedawnienia należności z tytułu składek, co w myśl cyt. wyroku TK z dnia 26 maja 2010 r. narusza konstytucyjną zasadę równości wobec prawa wyrażoną w art. 32 ustawy zasadniczej.

III. Założenie 3 (str. 21 projektu) – przekazywanie przez płatnika ubezpieczonemu informacji z raportów miesięcznych co miesiąc

Krytycznie ocenić należy również propozycję, aby wydłużyć z 1 miesiąca do 1 roku okres, za który płatnik składek miałby obowiązek przekazywać ubezpieczonemu informacje zawarte w imiennym raporcie miesięcznym (druk RMUA). Po pierwsze utrudni to możliwość kontroli przez ubezpieczonego prawidłowości naliczania składek przez płatników. Po drugie utrudni możliwość korzystania przez ubezpieczonych ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, bowiem zgodnie z art. 240 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych druk RMUA stanowi obecnie główny dowód podlegania przez osoby aktywne zawodowo ubezpieczeniu zdrowotnemu.

IV. Założenie 4 (str. 22 projektu) – przekazywanie przez płatnika do ZUS deklaracji rozliczeniowych i raportów imiennych co miesiąc

Krytycznie ocenić należy również propozycję wydłużenia okresu, za który płatnik miałby obowiązek przekazywania deklaracji rozliczeniowej i raportów imiennych z 1 miesiąca do kwartału. Realizacja tej propozycji utrudni sprawowanie przez ZUS kontroli prawidłowości naliczania i odprowadzania przez płatników składek na ubezpieczenia społeczne.

1. V.    Założenie 5 (str. 23 projektu) – przekazywanie kopii deklaracji rozliczeniowych
   i imiennych raportów miesięcznych przez 10 lat

Długość okresu, przez który płatnik składek powinien przechowywać kopie deklaracji rozliczeniowych i imiennych raportów miesięcznych powinna być skorelowana z długością okresu przedawnienia należności składkowych ZUS oraz należności z tytułu nienależnie opłaconej składki. Jak wspomniano już wyżej powinna ona wynosić 10 lat.

VI. Założenie 6 (str. 23 projektu) – złożenie deklaracji zgłoszeniowej podatnika

Brak jest uzasadnienia dla propozycji wydłużenia terminu na zgłoszenie płatnika oraz osoby ubezpieczone do ZUS z 7 do 14 dni. Wprowadzenie tego rozwiązania będzie zachęcać do zatrudniania pracowników na czarno, skoro przez okres 14 dni pracodawca będzie mógł korzystać z pracy wykonywanej przez pracownika bez obowiązku zgłaszania komukolwiek faktu jego zatrudnienia. Argument, jakim posługują się autorzy tej propozycji w uzasadnieniu projektu („z racji prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej przedsiębiorcom będącym osobami fizycznymi trudno wykonywać obowiązek zgłoszenia”) jest kuriozalny.

1. VII.           Założenie 7 (str. 25 projektu) – wystawianie dokumentów w celu udowodnienia okresów składkowych oraz okresów nieskładkowych na żądanie organu rentowego

Krytycznie ocenić należy również propozycję zniesienia obowiązku wystawiania przez płatników dokumentów (zaświadczeń) w celu udowodnienia okresów składkowych
i nieskładkowych. Nie wszystkie fakty ubezpieczeniowe są ewidencjonowane na indywidualnych kontach ubezpieczonych. Informacja zawarta na kontach ubezpieczonych nie jest również pełna. Art. 125 a ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przewiduje, że płatnik składek jest obowiązany wystawić dokument (zaświadczenie) w celu udowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych jedynie na wyraźne żądanie organu rentowego. Należy przyjąć, że w przypadku, gdy określona okoliczność jest bezsporna i zaewidencjonowana na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS, organ rentowy nie występuje do płatnika składek o jej potwierdzenie. Wprowadzenie tego rozwiązania może utrudnić proces gromadzenia dowodów potwierdzających okresy składkowe i nieskładkowe wymagane dla nabycia prawa do świadczeń emerytalno-rentowych.

1. VIII.        Założenie 8 (str. 26 projektu) – niezwłoczne przekazanie świadczenia lekarskiego ubezpieczonego do ZUS

Nie przekonują argumenty jakimi posługują się autorzy projektu dla uzasadnienia zwolnienia płatników z obowiązku niezwłocznego przekazywania do organu rentowego kopii zaświadczenia lekarskiego o niezdolności pracownika do pracy. Płatnikom składek łatwiej jest po prostu wysłać kopię zaświadczenia lekarskiego do ZUS niż, jak to proponuje się w projekcie ustawy, sporządzić informację na temat wykorzystania przez ubezpieczonego zwolnienia lekarskiego i przesłać ją do ZUS w formie elektronicznej.

1. IX.    Założenie 9 (str. 27 projektu) – przedawnienie względem KRUS jak i od KRUS należności z tytułu składek po upływie 10 lat

Z przyczyn, o których mowa w pkt I brak podstaw do uwzględnienia propozycji skrócenia okresu przedawnienia należności z tytułu składek odprowadzanych do KRUS.

1. X.     Założenie nr 41 (str. 46 projektu) – przechowywanie dokumentacji pracowniczej

Należy zgodzić się ze stwierdzeniem, że obowiązek przechowywania dokumentacji pracowniczej przez okres 50 lat wyłącznie w formie papierowej może być dużym problemem zarówno organizacyjnym jak i ekonomicznym dla pracodawcy.

Zasadne jest zatem dopuszczenie przechowywania dokumentacji osobowej i pracowniczej na informatycznych nośnikach danych. Należy jednak poczynić zastrzeżenie, że w razie korzystania przez pracodawcę z takiej możliwości, każdorazowo na żądanie pracownika będzie on obowiązany wydać pracownikowi żądany fragment dokumentacji w formie papierowej.

1. XI.    Założenie 6 (str. 56 projektu) – uzgadnianie regulaminu wynagradzania

Wprowadzenie postulowanej zmiany w najmniejszym nawet stopniu nie zmienia obowiązującego stanu prawnego. Wprowadzenie postulowanej zmiany miałoby wyłącznie walor informacyjny. Nie wydaje się konieczne rozbudowywanie kodeksu pracy o przepisy o takim charakterze. Na marginesie warto podnieść, że pragnąc pozostać konsekwentnymi projektodawcy powinni postulować zamieszczenie analogicznego odwołania w art. 104² kodeksu pracy, dotyczącym procedury wprowadzania regulaminu pracy.

1. XII.           Założenie 8 (str. 58) – dobrowolne ubezpieczenia społeczne – rezygnacja
   z instytucji ustawania ubezpieczenia z mocy ustawy w przypadku nie opłacenia składki w terminie

Negatywnie ocenić należy propozycję wykreślenia art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych. Przepis ten motywuje osoby dobrowolnie ubezpieczone do terminowego i prawidłowego opłacania składek określając sankcję w postaci ustania ochrony ubezpieczeniowej. Z uwagi na odrębność ubezpieczenia dobrowolnego brak jest podstaw do wprowadzania w tym zakresie rozwiązań prawnych stosowanych w obowiązkowych ubezpieczeniach społecznych.

1. XIII.        Założenie 9 (str. 58) – dobrowolne ubezpieczenia społeczne – moment objęcia ubezpieczeniem i ustania ubezpieczenia

Pozytywnie ocenić należy natomiast propozycję wprowadzenia zasady, że objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem społecznym oraz ustanie tego ubezpieczenia powinno być uzależnione od złożenia przez zainteresowanego wyraźnego oświadczenia woli w formie pisemnej według wzoru określonego w drodze rozporządzenia. Pozwoli to uniknąć sporów dotyczących tego czy stosowany wniosek został złożony.

1. XIV.        Założenie 10 (str. 59) – zwrot nienależnie opłaconych składek

Pozytywnie ocenić należy również propozycję modyfikacji treści art. 24 ust. 6c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zmierzającej w kierunku usunięcia wątpliwości co do tego, czy warunkiem złożenia wniosku o zwrot nienależnie opłaconych składek jest otrzymanie zawiadomienia płatnika przez ZUS o kwocie nienależnie opłaconych składek.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do poselskiego (Klub Parlamentarny Sojusz Lewicy Demokratycznej) projektu ustawy o zwrocie niektórych wydatków związanych z zakupem odzieży i obuwia dla dzieci:

• wobec kryzysu demograficznego należy zapobiegać obniżaniu standardów polityki prorodzinnej. Dlatego też NSZZ „Solidarność” popiera inicjatywę zrekompensowania podwyższenia podatku VAT na odzież i dodatki odzieżowe dla niemowląt oraz obuwie dziecięce poprzez zwrot części wydatków poniesionych na te towary,
• obniżona stawka VAT na odzież niemowlęcą i obuwie dziecięce stanowiła istotny element polityki prorodzinnej państwa. Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wymuszający na ustawodawcy objęcie tych towarów podstawową stawką VAT, spowoduje wzrost kosztów utrzymania rodzin z dziećmi,
• jednocześnie należy zauważyć, że zaproponowane rozwiązania dotyczące sposobu realizacji zwrotu obarczają dodatkowymi zadaniami administrację samorządową, co
  w rezultacie obciąży zapewne, gminne i miejskie ośrodki pomocy społecznej, już dziś borykające się z nadmiarem zadań wynikających z realizacji rządowej polityki prorodzinnej. Dlatego NSZZ „Solidarność” negatywnie odnosi się do proponowanego sposobu realizacji zwrotu części poniesionych wydatków, zapisanego w art. 5 pkt. 1 projektu.

NSZZ „Solidarność” podkreśla, że nowe rozwiązania związane ze zwrotem części wydatków wynikających z zakupu odzieży niemowlęcej i obuwia dziecięcego powinny być realizowane w jak najprostszy i racjonalny sposób minimalizując koszty obsługi proponowanego systemu.