Stanowisko KK nr 42/2001 ws. projektu ustaw okołobudżetowych
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” sprzeciwia się wprowadzeniu pakietu ustaw okołobudżetowych zaproponowanych parlamentowi przez rząd. Przez ostatnie miesiące przekonywano opinię publiczną, że SLD ma najlepszy program wprowadzenia kraju na ścieżkę rozwoju gospodarczego i poprawy sytuacji materialnej społeczeństwa. Tymczasem, proponowany przez rząd Leszka Millera kierunek zmian, zawarty w ustawach okołobudżetowych, jest całkowitym zaprzeczeniem obietnic składanych przez lewicę w trakcie kampanii wyborczej. Zamiast obiecywanych rozwiązań systemowych pobudzających gospodarkę zamierza się zlikwidować niemal wszystkie elementy ochrony najuboższych wprowadzone przez poprzednie parlamenty. Dzieje się to w sytuacji, gdy krąg osób potrzebujących pomocy państwa poszerza się.
Dlatego też Komisja Krajowa nie wyraża zgody na kierunek proponowanych zmian, a w szczególności na:
– likwidację zasiłków przedemerytalnych oraz drastyczne obniżenie wielkości świadczeń przedemerytalnych;
– obniżenie wielkości zasiłków dla bezrobotnych oraz znaczne zmniejszenie zasiłku chorobowego z tytułu pobytu w szpitalu;
– znaczne ograniczenie świadczeń i funkcjonowania Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
– zamrożenie płac w sferze budżetowej oraz ewidentną próbę łamania umów społecznych w oświacie i szkolnictwie wyższym;
– ograniczenie zasiłków dla rodzin korzystających z opieki społecznej;
– drastyczne skrócenie urlopów macierzyńskich;
– likwidację zasiłku porodowego i znaczne obniżenie miesięcznego dochodu przypadającego na członka rodziny, poniżej którego przysługuje zasiłek rodzinny;
– ograniczenie ulg na przejazdy środkami komunikacji publicznej.
Takie rozwiązania są dla nas nie do przyjęcia, szczególnie w sytuacji nieprzedstawienia przez rządzących koncepcji ożywienia i rozwoju gospodarczego, bez czego nie nastąpią korzystne zmiany w sektorze przedsiębiorstw i w pozostałych sferach życia społecznego.
Problemem, który wymaga natychmiastowych działań jest bezrobocie, które dotyka już wszystkich sfer społecznych, niezależnie od miejsca zamieszkania i wykształcenia. Dlatego wzywamy rząd do niezwłocznego podjęcia dialogu w sprawie paktu na rzecz zwalczania bezrobocia.
Przedstawione projekty ustaw okołobudżetowych bezlitośnie obnażają hipokryzję rządzących, którzy głosząc hasła obrony najuboższych, odrzucają zgłoszoną przez NSZZ „Solidarność” w Trójstronnej Komisji do spraw Społeczno-Gospodarczych propozycję rekompensat wzrostu kosztów utrzymania.
W trosce o spokój społeczny domagamy się przestrzegania trybu i terminów konsultacji ważnych dla społeczeństwa rozstrzygnięć.
W celu ochrony praw pracowników i ich rodzin NSZZ „Solidarność” wykorzysta wszystkie przewidziane prawem środki działania.
Oświadczenie ws. 31 rocznicy grudniowej zbrodni na Wybrzeżu
My, niżej podpisani, w 31 rocznicę zbrodni dokonanej na społeczeństwie Wybrzeża w grudniu 1970 roku przez wojsko i milicję, wobec nieosądzania sprawców, po raz kolejny zabieramy głos, domagając się sprawiedliwości.
Żądanie osądzenia sprawców zmuszeni jesteśmy dzisiaj połączyć z donośnym wołaniem o obronę czci i godności ofiar i ich rodzin.
Podczas toczącego się procesu główni oskarżeni o kierownicze sprawstwo zbrodni, nadużywając prawa do własnej obrony, powtarzają oszczerstwa i pomówienia komunistycznej propagandy, znieważając pamięć ofiar, raniąc uczucia ich rodzin, obrażając rannych, poszkodowanych i innych uczestników tamtej tragedii.
Nawet najbardziej obraźliwe epitety i stawianie ofiar w roli oskarżonych nie usprawiedliwia zabijania, wprowadzenia wojsk pancernych na ulice polskich miast
i użycia broni. Nic nie usprawiedliwia otwarcia ognia do bezbronnych ludzi idących na wezwanie władz do pracy.
Przelana krew w roku ’56 i ’70 nie powstrzymała gen. Jaruzelskiego przed ponownym użyciem wojska i rozlewem krwi w roku 1981. On i inni sprawcy nie tylko nie wyrażają skruchy, lecz udowadniają słowem i czynem, że byliby gotowi zabijać ponownie.
Głosy o pozostawienie tych zdarzeń wyrokom historii to ciąg dalszy matactw i zacierania śladów obliczonych na ludzką niepamięć i ucieczkę od odpowiedzialności.
Historia wydała już swój wyrok, odsyłając zbrodniczy totalitarny system i komunistyczną ideologię na stronice hańby i niebytu.
To wymiar sprawiedliwości wydaje się niezdolny do spełnienia swego podstawowego obowiązku: osądzenia sprawców i wydania wyroku. W odruchu niezgody na wytrwałe próby manipulowania historią i świadomością społeczną, nie akceptując bezradności polskich sądów postanawiamy:
1. Nie ustawać w żądaniu osądzenia oraz piętnowania sprawców zbrodni ku ludzkiej pamięci i wiecznej niesławie;
2. Przełamywać stereotyp, jakoby w Grudniu 1970 roku zabito tylko robotników – dorosłych, odpowiedzialnych za siebie ludzi. W tym celu upowszechniać będziemy z listy ofiar biogramy dzieci i młodzieży, promując pomysł nadawania ich imienia np. szkołom. Przypominać będziemy o obecności kobiet na listach wielu setek rannych
Stanowisko KK nr 43/2001 ws. 20. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego
Dwadzieścia lat temu, 13 grudnia 1981 roku, władze komunistyczne wprowadziły w Polsce stan wojenny. W jego wyniku aresztowano tysiące członków „Solidarności”. Łamiąc nawet ówczesne prawo, twórca stanu wojennego gen. Wojciech Jaruzelski po raz trzeci w historii PRL wyprowadził na ulice miast wojsko, w tym odziały pancerne, wypowiadając narodowi wojnę.
Tragedia w kopalni „Wujek”, krwawe pacyfikacje wielu zakładów pracy i szkół wyższych, obozy internowania, skrytobójcze mordy – to tylko część zbrodniczego dzieła. Jego sprawcy, korzystając z ochrony ułomnego prawa, do dziś pozostają na wolności i fałszywie oskarżają ofiary tamtych wydarzeń.
W latach osiemdziesiątych zginęło wielu reprezentantów wszystkich warstw narodu, w tym robotnicy, duchowni, studenci. Stan wojenny był nie tylko działaniem przeciw prawom człowieka, nosił także znamiona zbrodni przeciwko ludzkości.
NSZZ „Solidarność” będzie dochodzić aż do skutku sprawiedliwości dla ofiar i ich rodzin. Jeśli polskie prawo nie dokona oceny stanu wojennego i jego twórców, Związek odwoła się do trybunałów międzynarodowych.
UCHWAŁA KK nr 75/2001 ws. przyczyn utraty mandatu delegata lub członkostwa we władzach Związku.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na mocy § 51 ust. 1 Statutu NSZZ „Solidarność” postanawia, co następuje.
§ 1
Utrata członkostwa we władzach Związku, mandatu delegata na Zjazd, zebranie lub kongres, następuje z poniższych przyczyn:
1) zakończenia członkostwa w Związku;
2) złożenia pisemnej rezygnacji z mandatu delegata lub członkostwa we władzach Związku;
3) stwierdzenia nieważności dokonanego wyboru;
4) odwołania przez wyborców zgodnie z postanowieniami § 9 ust. 1 pkt 8 Statutu NSZZ „Solidarność”;
5) utraty prawa wybieralności, to znaczy zaistnienia, podczas pełnienia funkcji we władzach Związku dowolnego szczebla, sprzeczności z właściwymi postanowieniami Statutu NSZZ „Solidarność”, dotyczącymi ograniczeń w sprawowaniu tych funkcji oraz z wydanymi, na podstawie Statutu NSZZ „Solidarność”, uchwałami interpretacyjnymi – uchwałą KK nr 57/2001, zmienioną uchwałą KK nr 71/2001.
§ 2
1. Fakt utraty ważności mandatu z powodów wymienionych w § 1 pkt 1 i 2 stwierdza, przez protokolarne przyjęcie do wiadomości, podczas posiedzenia odpowiednio:
a) komisja zakładowa lub komisja międzyzakładowa – we władzach podstawowej jednostki organizacyjnej Związku ,
b) właściwy zarząd regionu – we władzach struktury regionalnej, z wyjątkiem władz regionalnych struktur branżowych,
c) rada sekcji lub sekretariatu – we władzach struktury branżowej,
d) Komisja Krajowa – we władzach krajowych Związku, z wyjątkiem władz krajowych struktur branżowych.
2. Fakt utraty ważności mandatu z powodów wymienionych w § 1 pkt 3 i 4 stwierdza odpowiednio regionalna komisja wyborcza lub Krajowa Komisja Wyborcza.
3. W przypadku utraty prawa wybieralności, o którym mowa w § 1 pkt 5, fakt zaistnienia sprzeczności zostaje stwierdzony według zasad określonych w punkcie 1. Od przyjęcia stwierdzenia o zaistnieniu sprzeczności, o której mowa wyżej, zainteresowanemu służy prawo wniesienia w terminie 7 dni odwołania odpowiednio:
a) do zarządu regionu – od przyjęcia stwierdzenia przez komisję zakładową lub międzyzakładową,
b) do Komisji Krajowej – od przyjęcia stwierdzenia przez zarząd regionu, radę sekcji lub sekretariatu.
Utrzymanie w mocy stwierdzenia faktu zaistnienia sprzeczności przez ww. podmioty jest ostateczne.
4. W przypadku stwierdzenia faktu utraty ważności mandatu przez członka komisji rewizyjnej, władza stwierdzająca ten fakt przekazuje niezwłocznie informację o tym do właściwej komisji rewizyjnej.
§ 3
1. Utrata prawa wybieralności, o której mowa w § 1 pkt 5, następuje po upływie 30 dni od chwili zaistnienia okoliczności skutkującej utratą tego prawa.
2. Rezygnacja, o której mowa w § 1 pkt 2, musi być złożona w formie pisemnej do właściwej władzy związkowej, wskazanej w § 2, przy czym po stwierdzeniu faktu utraty ważności mandatu delegata lub członkostwa we władzach Związku, oświadczenie o rezygnacji jest już nieodwołalne.
§ 4
Po stwierdzeniu utraty ważności mandatu, w celu uzupełnienia wakatu, stosuje się odpowiednie przepisy Ordynacji Wyborczej. W przypadku utraty ważności mandatu przez przewodniczącego danej władzy, do czasu uzupełnienia wakatu, bieżącą działalnością kieruje członek danej władzy związkowej wskazany przez nią odpowiednią uchwałą.
§ 5
1. Tracą moc uchwały Komisji Krajowej nr 205/92 i 493/95.
2. Uchwała wchodzi w życie z dniem jej podjęcia.