32. Międzynarodowy Wyścig Kolarski Solidarności i Olimpijczyków

– Tegoroczny, 32. Międzynarodowy Wyścig Kolarski Solidarności i Olimpijczyków zapowiada się wyjątkowo interesująco. Do startu szykuje się liczne grono kolarzy, a o zwycięstwie prawdopodobnie zadecyduje postawa na licznych premiach sprinterskich – czytamy w najnowszym numerze „Tygodnika Solidarność”, który poświęcony jest rozpoczynającej się imprezie.

Więcej o tegorocznym Wyścigu Solidarności i Olimpijczyków pisze Mateusz Kosiński:

Marek Leśniewski, wicemistrz olimpijski z Seulu w 1988 r., aktualnie dyrektor sportowy PZKol, od lat ambasador Wyścigu Solidarności i Olimpijczyków, wskazał polskich faworytów do zwycięstwa. – To będą sprinterzy, którzy dobrze radzą sobie także na pagórkach, a w tym roku mamy tylko jeden taki etap z Tomaszowa Mazowieckiego do Kielc. Pozostałe są płaskie. Spodziewam się, że jeśli pogoda nie sprawi psikusa, na metę każdego przyjedzie cały peleton lub większość kolarzy. Warto wygrywać finisze i przeliczać je na bonifikaty. Na każdej premii można zdobyć 3, 2 i 1 sekundę, pierwszego dnia na krótkich etapach: 6, 4 i 2 sekundy oraz na pozostałych: 10, 6 i 4 sekundy. Zwycięzca wszystkich może zgarnąć na trasie 1 minutę i 22 sekundy. Tak zapewne się nie zdarzy, ale o końcowym zwycięstwie będą decydować niewielkie różnice, wręcz kilkusekundowe, więc każda bonifikata może być na miarę ostatecznego zwycięstwa – zaznacza Leśniewski.

I rzeczywiście tegoroczna trasa wydaje się bardzo ciekawa. Już pierwszego dnia kibiców czekają dwa etapy – do południa kolarze przejadą 75,1 kilometra z Pabianic do Łodzi, gdzie czeka ich sprint po bruku ulicy Piotrkowskiej, po południu emocje pojawią się na 96,9 kilometrach między Kutnem a Płockiem. Następnego dnia peleton czeka ściganie się między Koluszkami a Sieradzem (191,6 km). Trzeci dzień to najdłuższy i najbardziej górzysty etap między Tomaszowem Mazowieckim a Kielcami (210 km). Wszystko rozstrzygnie się na płaskiej, 165-kilometrowej trasie między Ostrowcem Świętokrzyskim a Stalową Wolą. Łącznie podczas wyścigu czeka nas 11 premii lotnych i 7 premii górskich.

Z Waldemarem Krencem przewodniczącym Zarządu NSZZ „Solidarność” Regionu Ziemia Łódzka i szefem komitetu organizacyjnego 32. Międzynarodowego Wyścigu Kolarskiego Solidarności i Olimpijczyków rozmawia Marcin Krzeszowiec.

Na pewno pandemia spowodowała, że dużo imprez ubyło. W kolarstwie to szczególnie widać w Polsce – znikają nam drużyny zawodowe. Kryzys spowodował, że sponsor CCC zrezygnował z jednej z najlepszych kolarskich drużyn, które ścigały się na świecie. Mogę powiedzieć, że jeśli chodzi o rok ubiegły, to była katastrofa dla sportu, również dla naszego wyścigu kolarskiego. Pandemia spowodowała, że wiele miast się wycofało, bo szukało oszczędności na sporcie.
Wyścig kolarski musi mieć szereg zgód od wielu instytucji, co jest trudne do zorganizowania, gdy trwa paraliż urzędów. Do tego dochodzi planowanie budżetów na wyścig, którego koszt to mniej więcej milion złotych. Jeżeli w samorządach nie znajdą się środki, to mamy katastrofę. W tamtym roku wiele miast się wycofało i gdyby nie pomoc wielu moich kolegów działaczy związkowych z przewodniczącym na czele – to być może katastrofa finansowa spowodowałaby, że wyścig by się nie odbył. Ten rok jest już doświadczeniem radzenia sobie w kryzysie. W tej chwili organizacyjnie wyścig jest dopięty. Mamy zgodę na użytkowanie dróg, a na peletonie kolarskim będziemy mieli łącznie z obsługą około 500 osób. Na wyścig zapisało się 176 kolarzy z 28 drużyn, a 40 czeka w rezerwie. To będzie ogromne wydarzenie sportowe w świecie kolarskim.

O geopolitycznych zmianach w naszej części Eruopy z dr Rafałem Brzeskim, specjalistą ds. służb specjalnych i polityki zagranicznej rozmawia Jakub Pacan.

Kleszcze się zaciskają. Te same co już tyle razy w przeszłości. Wzajemne ciągoty Rosji i Niemiec trwają od stuleci i od stuleci na drodze stoi im Polska. Kiedy Angela Merkel objęła urząd, dziennikarzy, którzy odwiedzili jej gabinet uderzył niecodzienny portret stojący na biurku. Na ogół na biurku do pracy ludzie stawiają zdjęcie lub portret kogoś, z kim chcą w chwili zadumy porozmawiać w duchu, poradzić się, poszukać natchnienia. Pani kanclerz postawiła portret Katarzyny Wielkiej. Nie wiem, kto był inicjatorem, ale to Władimir Putin przedstawił publicznie wizję gospodarczo-politycznej unii Rosji i Niemiec. Zrobił to pół roku po masakrze polskiej elity państwowej pod Smoleńskiem. W listopadzie 2010 roku zaprezentował w Berlinie 300 najbardziej wpływowym politykom i przemysłowcom Niemiec koncepcję „harmonijnej wspólnoty gospodarczej” rozciągającej się od Władywostoku po Lizbonę i zarządzanej wspólnie przez Rosję oraz Niemcy. Rozwinął ją w rozmowie z Angelą Merkel. Wszystkie późniejsze wydarzenia w Polsce i w Europie warto rozpatrywać i analizować w kontekście tej propozycji, gdyż wówczas kamyczki mozaiki trafiają na właściwe miejsca.

„Chlebem się nie przełamali” o spotkaniu między Joe Bidenem a Władimirem Putinem pisze Teresa Wójcik.

Europejska podróż prezydenta Joe Bidena trwała sześć dni. Zaczęła się w Wielkiej Brytanii 11 czerwca od spotkania państw Grupy G7. Potem był szczyt NATO, a ostatni dzień podróży, 16 czerwca, prezydent USA spędził w Genewie, gdzie spotkał się z prezydentem Rosji. Jak się spodziewano, rozmowy odbyły w chłodnej atmosferze, wiadomo na pewno o nich tyle, ile powiedział każdy z prezydentów na osobnych konferencjach prasowych.
Spotkanie prezydentów USA i Rosji odbyło się w chłodnej atmosferze. Nie było wspólnego posiłku. – Nie przełamali się chlebem – skomentowano. Nie było wspólnej konferencji prasowej. A konkrety? Biały Dom opublikował wspólne oświadczenie Bidena i Putina.

O europejskiej wojnie szpiegów pisze Aleksander Żywczyk.

Europejskie stolice zaczynają przypominać miasta opisywane w powieściach szpiegowskich. To efekt wywiadowczej wojny prowadzonej przez Rosję i jej sojuszników. Echa tej wojny to masowe wydalanie dyplomatów z Europy – i, zawsze symetryczne, z Rosji. Podręczniki sztuki wojennej zakładają, że wzmocniona działalność wywiadowcza może oznaczać przygotowania do wojny. Analitycy obronności przekonują, że taką wojnę z Zachodem Rosja już prowadzi – na razie w cyberprzestrzeni. Odnosząc pierwsze sukcesy – to hakerskie ataki na kluczowe branże gospodarcze w USA, czy – nie mniej groźne, choć zwykle nieskuteczne – włamania do systemów bezpieczeństwa krajów UE oraz na prywatne konta pocztowe m.in. polskich polityków.